Kredziarz recenzja

Grupka dzieci wskutek wakacyjnej nudy wpada na pomysł porozumiewania się między sobą poprzez malunki kredą. Nowa metoda komunikowania się doprowadza ich do rozćwiartowanych zwłok dziewczynki. Po 30 latach każdy ze znalazców otrzymuje list z człowiekiem na szubienicy i kawałkiem kredy. Koszmar sprzed lat powrócił, a na jaw wychodzą nowe, druzgocące fakty.

Akcja książki toczy się dwutorowo - mamy tutaj do czynienia z istną przeplatanką wydarzeń. Autorka lawiruje pomiędzy rokiem 1986, a teraźniejszością czyli 2016. Podczas lektury tej pozycji kartki przerzucają się same. "Kredziarza" pochłonęłam w zaledwie jeden dzień, a w moim wypadku jest to raczej niespotykana prędkość.

W książce poruszane zostaną dotkliwe tematy - aborcji, alkoholizmu, alzheimera czy samookaleczeń, niestety autorka je zaledwie musnęła. Zdecydowanie najbardziej rozbudowanym problemem okazała się być przemoc wśród dzieci. To zagadnienie pozwala czytelnikowi cofnąć się wstecz i dokonać osobistego rozrachunku z przeszłością. W końcu nie każdy dziecięcy świat rysuje się kolorowo, a problemy ludzi młodych nie zawsze są błahe. Nie można jednak oprzeć się wrażeniu, że nagromadzenie dotkliwych tematów powoduje przesyt i jest próbą podniesienia jakości książki. Trudno jest także ocenić, do jakiej grupy odbiorców ta pozycja mogła być dedykowana. Ciężar niektórych zagadnień mógłby być zbyt ogromny dla młodzieży, z kolei dla dojrzałych czytelników zawartość może być momentami dość infantylna.

Książkę mimo kilku mankamentów można uznać za udany debiut, który niestety nie każdemu przypadnie do gustu przez osobliwą formę. Wnikliwemu oku nie umknie także fakt, kim autorka się inspirowała. Jest to jednak pozycja, którą mogę polecić wielbicielom thrillerów i zagadek kryminalnych, którzy poszukują czegoś niewymagającego czy nawet "odmóżdżającego" na jeden wieczór. Natomiast pani C.J. Tudor daję duży kredyt zaufania i pokładam wielkie nadzieję, że przy kolejnych pozycjach pokusi się o podążanie bardziej samodzielną ścieżką.