Kredziarz recenzja

C. J. Tudor "Kredziarz".

Grupka nastolatków znajduje zwłoki dziewczyny. Poćwiartowane zwłoki. Kto zabił? Dlaczego? Po co rysunki kredą? Co mają oznaczać? Kto je zostawia?

Nie będę pisać o fabule, bo już było kilka recenzji, z którymi w sumie się zgadzam.

Historia opisana jako przeszłość i teraźniejszość. Duży plus, bardzo to lubię. Wszystko ładnie się komponowało. Trzymało w napięciu, potęgowało ciekawość. Było dużo pytań, na które znajdowało się odpowiedzi. Nie były one aż tak banalne, raczej dość ciekawe, niekiedy aż nieprawdopodobne. 

Zaskakujące zwroty akcji. Czułam mało miasteczkową aurę. Przenosiłam się do dziecięcych lat z przyjemnością. Urzekła mnie ich historia, oczywiście póki nie poznałam końca. W sumie pewnych rzeczy domyśliłam się w trakcie czytania, co aż tak bardzo mi nie przeszkadzało. Jedynie wątek "zagubionej" głowy mnie strasznie zniesmaczył. 

Bohaterowie fajnie opisani. Każdy miał swoją własną historię, swoje problemy i swoje życie. Potrafiłam się wczuć w ich role, mimo, iż niektóre wątki nie przypadły mi do gustu. 

Jak się okazuje, prawdą jest, że niekiedy zwykła zabawa może okazać się gwoździem do nieszczęścia.

Podsumowując. Dobra powieść, niby kryminał, choć wydawało mi się, że to tylko jakby tło. Spodobał mi się zarys, forma, fabuła. Niby lekka lektura, nie męcząca, ale zawierająca jakiś morał. W sumie, to chętnie przeczytałabym ciąg dalszy. Fakt, że wszystko się wyjaśniło, nic nie zmienia. W głębi duszy zadaję sobie pytanie, co było dalej? No cóż. Pozostaje sobie wyobrazić ciąg dalszy. 

Polecam, na chłodne wieczory idealna pozycja.