Hipotermia recenzja

W tym tomie serii o komisarzu Erlendurze Sveinssonie nasz bohater bada sprawę śmierci dojrzałej kobiety, Marii, mimo tego że wszystkie poszlaki wskazują na to, że Maria popełniła samobójstwo. Jedynie Karen, przyjaciółka denatki ma niejasne podejrzenia, że Maria została zamordowana. Erlendur uparcie prowadzi śledztwo, nawet wtedy gdy dowiaduje się, iż Maria przed śmiercią kontaktowała się z duchem zmarłej matki i chciała się z nią połączyć. W trakcie śledztwa komisarz nachodzi znajomych Marii, wypytując ich o zmarłą.

Bardzo dziwacznie to wygląda, trudno wyobrazić sobie policjanta zajmującego się samodzielnie sprawą, która nie wygląda na żadne przestępstwo, czyżby miał za dużo czasu? Słusznie wypomina mu koleżanka z pracy, że marnuje pieniądze podatników. Poza tym w książce w zasadzie nieobecni są przełożeni Erlendura, sam sobie jest sterem, żeglarzem, okrętem. I to tak trwa tygodniami, chyba w żadnym kraju policja tak nie pracuje.

A komisarz Erlendur to jeszcze taki dobry psycholog co to wysłucha ojca dawno zaginionego chłopaka, czy przyjaciółki samobójczyni. Jakieś to wszystko cukierkowe i dla doświadczonego czytelnika kryminałów zupełnie nierealistyczne niestety. Erlendur przypomina bardziej prywatnego detektywa w amerykańskim stylu, który ma dużo czasu i może wgryzać się w sprawę która nie wygląda na żadne przestępstwo. Przy okazji, akcja książki toczy się bardzo powoli, czasami po prostu wieje nudą.

I jeszcze przedstawia Indriðason ciekawy i niezbyt wesoły obraz Islandii, która jawi się w książce jako kraj samotników i pijaków. Na przykład matka Erlendura po śmierci ojca została sama, i lubi swoją samotność. Samotnictwo i pijaństwo, no cóż, przy takim klimacie to trudno się dziwić...

W sumie oczekiwałem powieści kryminalnej, a dostałem rzecz psychologiczną, o duchach, o kontaktach ze zmarłymi, o zjawiskach paranormalnych sprawach, które mnie, prawdę mówiąc, średnio interesują. Książka jest oczywiście bardzo dobrze napisana, jak to u Indriðasona, ale ten ezoteryczny przekaz irytuje nieco.

Jak zwykle audiobooka świetnie czytał Andrzej Ferenc.