Wyspa recenzja

"Mamy do wyboru dwie możliwości- rozpuścić społeczeństwo, co grozi głodem i powszechnym zdziczeniem albo je zmienić, dostosować do nowych warunków. Musimy wierzyć, że jest to możliwe".
Czytając kolejne rozdziały tej książki nie mogłam uwierzyć, że autorka mogła akcję powieści wymyślić. Przecież, niestety, większość opisanych zdarzeń znamy - tu i teraz. Przeżyliśmy kilka miesięcy zamknięcia w domach, bez kontaktu z najbliższymi, z przyjaciółmi. Obserwujemy, dzięki mediom, co wydarzyło się na świecie, w wielu krajach. Wzrasta niepokój zarażenia wirusem. Giną niewinni ludzie - w każdym wieku.

Na Islandii autorka opisuje sytuację zerwania kontaktu z całym światem:
"Przecież kontakt z całym światem, nie może się urwać tak nagle, no nie? "
Pytania, wątpliwości... Akcja "Wyspy", to wstrząsające opisy gett dla ludzi, o odmiennym kolorze skóry. Jest także opis działalności dziecięcych gangów, które zajmują się kradzieżami wszystkiego, co nadaje się na wymianę. Zaglądamy, dzięki znajomości dziennikarza z panią premier, za kurtynę władzy i obserwujemy manipulacje mediami: "Po prostu nie mam pojęcia, co mamy mówić ludziom".
Jedna z bohaterek, Maria jest skrzypaczka, która jako jedyna przeżywa wybuch podczas występu. Bardzo długo walczy o powrót do normalności, zatraca się w piciu alkoholu, oddala się od córki, która w końcu porzuca dom. Swoje miejsce odnajduje wśród podejrzanych typów, którzy bardzo szybko wykorzystują jej naiwność i niewinność.
Książka "Wyspa" jest bardzo smutna. Zwraca uwagę na tak wiele elementów oddalenia się społeczeństwa od normalności... Czy można nazwać to przestrogą? I tak, i nie. Wielu z nas przeszło przez dramatyczne przeżycia podczas lock-downu, ale każdy przypadek jest inny. Trudny do ujednolicenia.
Dlatego sądzę, że wiarygodnie zabrzmiało rozpisanie przez autorkę bohaterów"Wyspy" na wiele głosów.

Czytając niektóre fragmenty, zadrżałam. Oto fragment przemówienia pani premier:
" Przed nami stoi konkretne zadanie. -Musimy zadbać o to by naród był solidarny, zwarł szyki i był dumny z tego, co go łączy. Nie możemy pozwolić sobie na słabość, nie możemy tolerować, by hołota różnych nacji włóczyła się tutaj i niszczyła nasze starania. Nie jestem rasistką, wykształciłam się za granicą i miałam przyjaciół różnych narodowości i ras. To są wszystko porządni ludzie, ale nie są rodowitymi Islandczykami. Obca krew rozwadnia islandzką, tę, którą nasi przodkowie zostawili nam w spadku kosztem wielkich wyrzeczeń" .
Prawda, że brzmi znajomo?... Oby nigdy nie dotknęły nas takie hasła, przesłania i wątpliwości...
Niech zostaną, bezpiecznie, schowane na kartach książek.