Koliste jeziora Białorusi recenzja

Książka jest zapisem podróży autora po państwie ościennym, o którym tak mało wiemy. Rzecz ukazała się parę lat temu, ale wciąż jest częściowo aktualna. Piszę 'częściowo' bo mocno akcentuje Marczewski bierność Białorusinów, ich poddawanie się temu, co los przyniesie. Pisze, że prości ludzie popierają Łukaszenkę, mówiąc: „Wiesz, co się działo? Mafie, rozkradanie, bałagan, niepewność. A teraz? Może biednie, ale spokojnie.” No cóż, te spostrzeżenia mocno się w ostatnich latach zdezaktualizowały...

Główny cel książki jest jednak inny. Autor pojechał na Białoruś z gotową tezą: mieszkają tam ludzie zacofani, wierzący w podania, baśnie, mity, chodzący się leczyć do szeptuchy, no i oczywiście znajduje masę argumentów na potwierdzenie swoich przekonań. Pisze Marczewski, że ciągle tam ludzie mówią o cudach, o postaciach żyjących na dnie jezior, o legendarnych podziemiach Połocka (duchowej stolicy Białorusi): „Tak jakby świat baśni i niewidocznych sił przenikał świat realny.” Autor twierdzi wręcz, cytując różnych badaczy, że społeczeństwo białoruskie nigdy nie wyrosło z wieku cudów (który się skończył w Europie Zachodniej na początku XX wieku), no cóż, efektowna to teza, ale czy prawdziwa? Mam wątpliwości, bo historie opisane przez autora są jak z polskiej prowincji, picie, nuda, bieda, nie ma między nimi a nami wielkiej różnicy. Ale czy u nas wierzy się w cuda? Mocno wątpię.

Ciekawie pisze Marczewski o zanikaniu języka białoruskiego, o wojnie wydanej mu przez oficjalną władzę, wygląda na to niestety, że język lokalny jest w odwrocie. Także dlatego, że wszyscy oglądają telewizję z Rosji, bo jest po prostu ciekawsza.

Książkę czyta się ciężko, paradoksalnie krótkie rozdziały nie ułatwiają lektury, bo często autor zaczyna jakiś wątek, ale go nie ciągnie dalej, ma się wrażenie pewnego chaosu. Poza tym rzecz jest zwyczajnie nudna, nudni wydają się tamtejsi ludzie, a może to tylko kwestia złego do nich podejścia Marczewskiego? W sumie to lektura dla wytrwałych.

Szkoda, że w książce nie ma zdjęć, autor je tylko opisuje.