Kraina Chichów recenzja

Od uwielbienia do paranoi bliska jest już droga. Łatwo można przekroczyć tę cieniutką, niewidoczną prawie granicę. Niesie to za sobą wiele konsekwencji często nieprzyjemnych, niełatwych, a nawet niebezpiecznych. Na własnej skórze przekonał się o tym Tomasz Abbey z "Krainy Chichów" Jonathana Carrolla. Zapatrzony w swego idola Marshalla France i jego książki wraz z równie wielką jego miłośniczką wyrusza do miasteczka Galen, w którym za życia mieszkał France, aby za zgodą jego córki Anny napisać jego biografię. To, co dzieje się w Galen od początku do końca jest intrygą Anny i mieszkańców, która ma na celu odzyskanie tego, na czym najbardziej im zależy.

Niesamowity klimat powieści przyciąga, magnetyzuje i nie pozwala się oderwać. Pozornie fabuła powieści jest prosta, mało ciekawa, w zasadzie nie warto sięgać po tę książkę. To tylko pozory. Carroll stworzył świat, w którym paranormalne łączy się z normalnym, gdzie fikcja miesza się z prawdą. Jego słowa, opisy, wydarzenia, oddziaływują na wyobraźnię i umysł czytelnika tak, że wraz z bohaterami zaczynamy się zastanawiać, czy przypadkiem nie postradaliśmy zmysłów. Ubogi pomysł w zupełnie niesamowitej oprawie. Mój początkowy opór i jakaś wewnętrzna niechęć, topniały z każdą kolejną stroną.

Całkiem dobry zarys charakterów postaci, udane opisy zarówno miasteczka jak i mieszkańców. Dość dużo dialogów, ale ciekawych, rozbudowanych, jednak książka nie traci przez to na wartości. Nie ma się wrażenia, że autor "upchnął" dialogi tam, gdzie nie ma pomysłu na akcję.

Akcja jest specyficzna. Rozkręca się powoli, ale konsekwentnie. Carroll rzuca czytelnikowi strzępek jakiejś informacji, rozbudzając tym samym jego ciekawość, a następnie potrafi przez kilkanaście stron zająć bohatera inną sprawą, po czym jak gdyby nigdy nic powraca spokojnym tempem do owego strzępka. Przyznać trzeba, że wiedział Carroll, co robi, stosując taką zabawę w kotka i myszkę, ponieważ dzięki temu pozwolił wczuć się czytelnikowi w sytuację, pogłówkować, posnuć troszkę domysłów, które na domiar wszystkiego i tak okazują się potem niecelne. Tutaj nie da się domyślić zakończenia.

Zakończenie jest po prostu kompletnym zaskoczeniem. Coś takiego mógł wymyśleć tylko ktoś posiadający wybujałą wyobraźnię. Mimo to trzeba przyznać, że pasuje do całości książki. Jest utrzymane w tym klimacie niesamowitości. Pozostawia w niepewności, bo nie wyjaśnia, co dalej się stanie z głównym bohaterem.

10/10 Arcydzieło