Kocie mojo, czyli jak być opiekunem szczęśliwego kota recenzja

Jacksona Galaxy znam z programów "Kot z piekła rodem". Spodziewałam się znaleźć tam kilka nauk dla siebie, zamiast tego sama zobaczyłam jeden i ten sam problem: Ludzki.
Istota wszelakich problemów z pokazywanymi w programie kotami tkwi w tym, że ich nominalni opiekunowie w żaden sposób, we własnym zakresie nie starali się swoich kotów poznać ani ich zrozumieć. Ani jeden raz. Żadnych obserwacji własnych, przemyśleń, wniosków z doświadczeń. Nic. Dopiero przyjeżdżał Galaxy i objaśniał jak krowie na rowie. Wówczas to - i nie prędzej - Amerykanie przyjmujący u siebie Jacksona, zaczynali coś trybić. Z różnym skutkiem. Okazało się, że o zachowaniach kotów wiem równie dużo co sam Galaxy. Mój miniaturowy tygrys ma maniery księcia, ja wiem co mi chce przekazać włażąc pod nogi, na ręce oraz ogólnie na głowę, familijnym innym również w tym względzie nic nie dolega i w zasadzie program możemy sobie odpuścić.
Ale "Kocie mojo"? Cóż to jest?!? Jakby nie było, szczęście mojego kota leży mi na sercu i chciałabym wiedzieć, żeby był bardziej...
Względnie szybko okazało się, że owo magiczne "kocie mojo" to nic innego, jak komfort psychiczny. Czyli wszystko to, co ludzie z natury podciągają pod definicję "mieć święty spokój". Żeby było spokojnie i bezpiecznie, z dala od wszelkiego rodzaju stresów i awantur. Biorąc pod uwagę, że koty źle znoszą wszelkiego rodzaju zmiany i zwykłe przesunięcie poduszki na parapecie może stanowić problem egzystencjalny z rewolucją w kuwecie i łysieniem włącznie - "święty spokój kota" jest na wagę złota. Ponieważ w praktyce ten spokój i komfort opiera się na kompromisie wypracowanym dyplomatycznie i podstępnie, w układzie, gdzie to koty są nadzwyczaj konsekwentnymi i upartymi treserami. Ale gdy ta sztuka się uda, gdy człowiek i kot osiągną wzajemne porozumienie - spokojny na duszy kot stanie się słodkim, tulaśnym, charakternym zbójem, którego kocha internet.
Nie przebiłam się przez książkę Jacksona. Termin "kocie mojo" w ogóle do mnie nie przemawia. Wprost przeciwnie: męczy i drażni. Galaxy ukuł hasło na potrzeby układów i dziabie nim przy każdej sposobności. Ponownie też okazało się, że i mnie i Jacksonowi Galaxy jest ze sobą nie po drodze. On za bardzo nie ma mi nic mnie interesującego do przekazania, a ja - gdy mieli wciąż to samo - nie bardzo chcę słuchać. Dlatego odkładam "Kocie mojo" na półkę nie przeczytawszy nawet w połowie. Bo to, o czym pisze Galaxy albo mam już ze swoim księciuniem przepracowane od dekady, albo mojego tygrysa nie dotyczy. Być może dlatego, że jestem dziwadłem, które więcej wyniosło z dwóch chudych poradników czytanych piętnaście lat temu niż z naukowych i poniekąd prekursorksich haseł głoszonych przez "guru od kotów"- Jacksona na okiełznanie miaucząco-sycząco-drapieżnej bestii. A "Kocie mojo" najlepiej podsumuje zdanie, które rzekł był onegdaj osobisty lekarz mojego kociego przylepca podczas którejś wizyty:
"Kot stabilny emocjonalnie cały świat ma pod ogonem".
Krótko i na temat.