Wybrana recenzja

Za mną lektura trzeciego odcinka książkowej telenoweli o miłosnych rozterkach siedemnastoletniej Zoey Redbird. Akcja „Wybranej” ponownie w dużej mierze skupia się na śledzeniu zagubienia głównej bohaterki, która nie potrafi zdecydować, z którym z trójki znanych sobie chłopaków powinna pozostać w związku. Obok wątku miłosnego pojawia się wreszcie zawiązanie intrygi, której obecność była sygnalizowana niemal od pierwszej części.

„Dom Nocy” to seria paranormal romance skierowana do nastolatek. Jak utarło się w takich powieściach, narratorką jest główna bohaterka, więc zasadne jest, że świat poznajemy jej oczami i obserwujemy jej zmagania z nastoletnimi problemami, które dojrzalszym czytelnikom wydadzą się błahe i głupie. Niestety w tym tomie nie robi ona na czytelniku zbyt sympatycznego wrażenia, ale to kwestia sposobu kreacji tej postaci. Panie Cast chciały widocznie pójść o krok dalej i ze standardowego trójkąta miłosnego zrobiły czworokąt, co ostatecznie sprawiło, że Zoey stała się nastoletnią femme fatale (łagodnie mówiąc). Bohaterka wywołuje wrażenie zbyt mocno skupionej na sobie, jakby problemy jej przyjaciół, które, obiektywnie patrząc, są o wiele poważniejsze niż jej rozterki, w ogóle nie istniały. Wypada tylko westchnąć – no cóż, taki urok narracji pierwszoosobowej.

Język powieści nadal jest bardzo silnie stylizowany na język młodzieży. Tłumaczka miała do tego pełne prawo, bo akcja toczy się w środowisku młodych ludzi, jednak nie zmienia to faktu, że sposób wypowiadania się bohaterów wydaje się przerysowany. W dwóch poprzednich recenzjach tej serii zwróciłam uwagę na potknięcia w tłumaczeniu. Zdaje się, że jest lepiej, bo wychwyciłam tylko jedno dziwnie brzmiące sformułowanie, które nie jest jednak błędem - „Jest kłamczynią […]”, str. 142. Przyznam, że nie znałam tej formy, zawsze wydawało mi się, że żeński odpowiednik rzeczownika „kłamca” to „kłamczucha”. Może w jakimś regionie Polski dominuje zaprezentowana odmiana? Znacie tę formę, używacie jej?

P.C i Cristin stworzyły cykl, w którym wykreowały kolejny, współczesny wizerunek wampirów. Wizerunek, który niewiele ma wspólnego z klasycznym. W tym tomie pisarki przygotowały jednak niespodziankę i obok atrakcyjnych nastolatków z tatuażami pojawiły się łaknące krwi, czerwonookie, pozbawione uczuć potwory – zdaje się, że panie zdecydowały się na ukłon w stronę klasyki, co mnie osobiście cieszy.

„Dom Nocy” jest serią z mankamentami, ale ja – miłośniczka wątków wampirycznych – z chęcią poznaję kolejną serię traktującą o krwiopijcach. Autorki miały świeży i moim zdaniem ciekawy pomysł na połączenie wątków wampirycznych z mitologicznymi i mistycznymi, jednak wykonanie pozostawia sporo do życzenia.