P.S. Wciąż cię kocham recenzja

Wkrótce po zakończeniu pierwszego tomu ("Do wszystkich chłopców, których kochałam"), zaczęłam czytać drugi. Tak bardzo przywiązałam się do bohaterów, że nie mogłam poprzestać w "połowie drogi". Czy było warto? Zdecydowanie! Dlaczego?
Po pierwsze: relaks. Książka jest niezwykle relaksująca, odstresowująca i przyjemna. Mamy tu dalsze perypetie głównej bohaterki: Lary Jean i jej sercowe zawirowania. Nastolatka nadal troszczy się o rodzinę, podejmuje trudne decyzje dotyczące miłości i przyjaźni, realizuje swoje zainteresowania. Książka napisana jest prostym językiem, pełno w niej rodzinnego ciepła i domowego ciasta, co funduje nam naprawdę sympatycznie spędzony wieczór.
Po drugie: bohaterowie. Są naprawdę świetnie skonstruowani. Potrafią wytyczyć sobie kierunek postępowania i konsekwentnie ku niemu dążyć. Często w książkach tego typu spotyka się nad wyraz dojrzałych nastolatków, którzy czytają po nocach poezję i cytują wiersze z pamięci. W tej powieści bohaterowie mają swoje nastoletnie zainteresowania, a mimo to nie są nudni. Każda osoba wykreowana przez autorkę ma w sobie "to coś" - od nieśmiałego taty po bezpośrednią Kitty. Nastolatkowie są po prostu nastolatkami. Chodzą do szkoły, przeżywają pierwsze miłosne rozczarowania i popełniają gafy.
Po trzecie: rodzinna atmosfera. Bardzo cenię sobie motyw rodziny w książkach. W "P.S. Wciąż cię kocham" rodzina jest przedstawiona w fantastyczny sposób. Jej członkowie szanują się nawzajem i wspierają. Mają ze sobą wspaniałe relacje. Mimo, że wszyscy są zupełnie różni, troszczą się o siebie, rozumieją się i nie ograniczają się nawzajem.
Podsumowując, książkę bardzo przyjemnie się czytało. Był to miły przerywnik od powieści poruszających trudniejszą tematykę. Serdecznie polecam osobom, które lubią literaturę młodzieżową i szukają czegoś na odstresowanie, co jednocześnie nie będzie puste i nijakie.