Kolory naszych serc recenzja

Chyba każdy z nas zdaje sobie sprawę z tego, że zwyczajne, dorosłe życie to nie bajka czy komedia romantyczna, tylko codzienność i zwyczajność, na którą składają się zarówno radości jak i troski.
Para głównych bohaterów powieści "Kolory naszych serc" to dwa zupełnie różne światy. Wiktor i Melania to bardzo interesujące i nietypowe postaci, których losy Agnieszka Karecka w swojej historii postanowiła sprytnie spleść w jedną historię. Wiktor to zapracowany rehabilitant i troskliwy starszy brat, twardo stąpający po ziemi, natomiast Melania to arogancka i rozpuszczona sławna malarka, żyjąca w stworzonej przez siebie bańce mydlanej- czy taka znajomość ma prawo przerodzić się w przyjaźń lub coś więcej?

"Kolory naszych serc" to książka dość przewidywalna w rozwoju fabuły, dążąca do oczywistego zakończenia, z tajemnicą, którą dość szybko rozpracowałam, jednak wydaje mi się, że tutaj nie samo zakończenie gra pierwsze skrzypce. To taka historia, która pozwala na powolne poznanie życia i rozterek głównych bohaterów, oraz odnalezienie w ich postaciach cząstki samych siebie.

Chociaż zazwyczaj czytam literaturę grozy, fantastykę oraz YA, ostatni coraz częściej sięgam po książki które opowiadają o zwyczajnym życiu i muszę przyznać, że bardzo przyjemnie spędzam z nimi wieczory. Rozterki Wiktora oraz Melanii, chociaż tak od siebie różne, z pewnością każdego czytelnika skłonią do refleksji na temat własnych lęków, trosk, demonów przeszłości. Dadzą nadzieje na to, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a to, co zadało nam rany, po czasie sprawi, że staniemy się silniejsi.
Wiktora polubiłam od pierwszych chwil, do Melanii musiałam się przekonać, jednak czułam, że pod maską, którą perfekcyjnie nosi, skrywa się dziewczyna podobna do każdej z nas.
"Kolory naszych serc" to historia nasycona emocjami po brzegi i chociaż toczy się spokojnym tempem,porusza wiele ważnych kwestii, a mi przypomniała o tym, że każdy z nas zakłada w przeróżnych sytuacjach maski, które pojawiają się zawsze z jakiegoś powodu.