Biała jak mleko, czerwona jak krew recenzja

Gdybym była chłopakiem, to pewnie zamiast grać w niemądre "farmy", zgłębiałabym 'LOLa' albo 'WOWa'. Zaczytywałabym się w sci-fi i szeroko pojętej fantastyce. Grałabym w siatkę, ewentualnie nogę. Byłabym sama nie wiem jaka, ale na pewno nie postrzegałabym otaczającego mnie świata przez pryzmat kolorów. A już na pewno kolor biały nie wywoływałby u mnie przykrych skojarzeń, tak jak u Leo, bohatera powieści Alessandra D'Avenii.

Zamiast przyczepiać etykiety ludziom i sytuacjom, Leo używa kolorów. Najmniej lubi biały. Biel to nuda, smutek, marazm strach. Najbardziej, w każdym razie wtedy kiedy go poznajemy, lubi kolor czerwony. Czerwień to przede wszystkim miłość. A o miłości ten chłopak co nieco wie.
Kocha się skrycie w starszej o rok Beatrice, która zdaje się go nie zauważać pomimo bycia adresatką jego smsów. Ach! Jakąż to miłością on ją kocha! Taką jak ja w jego wieku, zapewniam was, było tak samo. No ok, prawie tak samo.
Ale jest jeszcze kolor niebieski, czyli najlepsza przyjaciółka chłopaka, Silvia. Gdyby nie ona, Leo z wieloma sytuacjami by sobie nie poradził.
Są i kumple, i wrogowie, i nauczyciele, na których Leo z początku NIEUSTANNIE narzeka.
Jest i białaczka. I wtedy nie jest już tak wesoło.

Po pierwszych kilku akapitach miałam wrażenie, że autor dokładnie opisał to, co dzieje się w mojej głowie. Po kilkudziesięciu stronach zaczął mnie irytować główny bohater, który właściwie wszystkiego się czepiał. Ale pomyślałam, że jednak będąc już bliżej trzydziestki niż dwudziestki, chyba warto w końcu przekonać się jak funkcjonuje mózg nastoletniego chłopaka.
Funkcjonuje, a jakże, w sposób - początkowo - mnie mocno irytujący. Funkcjonuje zbyt ładnymi, przemyślanymi zdaniami - ewidentnie autor się rozpędził. Funkcjonuje zaskakująco, bo nie oczekiwałam, że nastoletni chłopak w taki sposób może przeżywać zakochanie.

Styl autora przypadł mi do gustu od pierwszej strony, chociaż nie jestem przyzwyczajona do chłopca będącego narratorem pierwszoosobowym, ani nie lubię książek z małą ilością dialogów. Książka napisana sprawnie i ciekawie. Szkoda, że fabuła była trochę mniej ciekawa i mocno przewidywalna. Podobny temat, jednak w bardziej interesujący sposób, podjął wcześniej Nicholas Sparks w "Jesiennej miłości" i chociaż D'Avenia mocno się starał, daleko mu do tamtej książki.
Nie rozumiem też tych ochów i achów pod adresem tej książki, chciałabym, ale nie rozumiem. Jest zupełnie przeciętną książką o miłości nastolatków, poza stylem autora nie ma w niej nic rewelacyjnego.
W każdym razie, całość zasłużyła u mnie na ocenę bardzo dobrą ze względu na kunszt autora. Książkę polecam tym, którzy spragnieni są wzruszeń.