Wotum recenzja

Są takie książki, których premiery wyczekuję z utęsknieniem, bo wiem, że ich czytanie sprawi mi tak ogromną radość, że zapomnę o bożym świecie. Jednak gdy mam już wymarzoną powieść, nachodzą mnie wątpliwości , czy aby czytać ją od razu wiedząc, że na kolejną historię ulubionego autora znów będę musiała czekać. A wiadomo czekanie strasznie się dłuży. Druga sprawa, to czas, który chcę tylko i wyłącznie poświęcić książce. Czas, który pragnę celebrować i nie mam zamiaru dzielić go z innymi obowiązkami. Tylko ja i niesamowita historia. Tak mam, w przypadku porywających powieści Pana Macieja Siembiedy.

Teraz, gdy wiem, że Pan Maciej zakończył proces twórczy nad nowym dziełem, nie pozostało mi nic innego jak rzucić wszystko i zabrać się za „Wotum”. Na ten czas mój status zmienił się na „poza zasięgiem”. Nie było mnie dla nikogo, a każda próba odciągnięcia mnie od lektury kończyła się wybuchem furii, na szczęście obyło się bez ofiar.

Ja wiedziałam, że to będzie świetnie skrojona intryga. Profesjonalna, przemyślana i dopracowana w każdym calu. I nie pomyliłam się! To po prostu jest majstersztyk! To powieść najlepsza z najlepszych! Kolejny raz dałam się zaczarować! Ta lekkość z jaką Pan Maciej posługuje się słowem , ten inteligentny humor, to połączenie historii i fikcji, sprawiło, że książkę dosłownie pochłonęłam. Muszę Wam powiedzieć, ze oprócz fenomenalnej opowieści znajdziecie tu wnikliwe i trafne spostrzeżenia dotyczące współczesnej polskiej rzeczywistości. Kult mamony, handel dewocjonaliami, hochsztaplerstwo i władza trzymająca nad tym wszystkim piecze. Jest co analizować :)

Nie chcę Wam streszczać fabuły i zasypywać szczegółami, bo nie o to tu chodzi. W tej historii jest sporo zwrotów akcji i ciekawych postaci. Są Krzyżacy, mariawici, jest Szaman i Wspólnota, tajemniczy brat Roger , Pignus sprzed trzystu pięćdziesięciu lat, definitor paulinów i dwa takie same obrazy. Jeden na Jasnej Górze, a drugi w małej parafii W Bogorii. Oczywiście jest też mój ulubiony prokurator IPN Jakub Kania, który jak zawsze z uporem i wielkim zaangażowaniem rozwiązuje zagadkę. To taki swój chłop, z lekką nadwagą, ponadprzeciętną inteligencją i twardym, ukształtowanym w dzieciństwie charakterem, a jednak trochę pantoflarz.

„Wotum” to kolejna powieść Macieja Siembiedy w której się zakochałam. Oświadczam, że każdą kolejną książkę Autora kupuję w ciemno, chociażby za ostatni grosz. A Was gorąco zachęcam do lektury, bo najlepszym sposobem na to, żeby się przekonać jak pisze Maciej Siembieda, jest przeczytać jego powieści (tę złotą myśl zaczerpnęłam od Teresy B.)