Z moich kości recenzja

Miasto Świętej Wieży zaczyna zalewać fala nieznośnych upałów, a żar słońca zbyt mocno uderzył do głowy jednemu z jego mieszkańców. W muzeum dochodzi do niewinnej kradzieży kilku eksponatów – w większości kości. Niedługo po tym incydencie w Sakralnym Parku Miniatur odnalezione zostają zwłoki mężczyzny wraz z jedną ze skradzionych kości. W odciętej ręce denata śledczy odnajdują kartkę z rymowanym wierszem, deklarującym więcej ofiar. Temperatura rośnie nie tylko na termometrach, ale także w szeregach częstochowskiej Policji. Komendant Jerzy Walter będzie zmuszony zmierzyć się nie tylko z psychopatycznym mordercą, ale także grzechami własnej przeszłości. Jak zakończy się ta walka i kto wyjdzie z niej zwycięsko?

Pierwszą część trylogii profanum darzę dużym sentymentem, dlatego z ogromną chęcią sięgnęłam po kontynuację, ale postęp, jaki uczynił autor wprawił mnie w osłupienie. Debiut był dobry, może nawet bardzo, jednak druga część dosłownie rozłożyła mnie na łopatki. Lekkość, z jaką autor przedstawia wykreowany przez siebie świat, brutalne, bardzo nieszablonowe zbrodnie i osobliwy humor w tej książce sprawiły, że pochłaniałam ją bez reszty. Bardzo podoba mi się drogą, którą autor poprowadził Jurka, obnażając jego najgłębiej skryte sekrety, których zapewniam – nikt z Was się nie spodziewa. Krystaliczność bywa nudna, a osobiście wychodzę z założenia, że im więcej skaz nosi bohater, tym ciekawiej przebiega lektura. Postać profilera Leszka Haratyka choć irytująca, bawiła mnie niemiłosiernie i liczę, że w finałowej części również dostąpi mnie przyjemność zaznajomienia się z jego ciętymi ripostami.

"Z moich kości" absolutnie przerosło moje oczekiwania i tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że Marcin Dudziński jest nowym nazwiskiem, na które niewątpliwie warto zwrócić uwagę.

Książka swoją premierę będzie mieć dopiero 26 lutego, jednak w myśl cytatu żywcem wydartego z tej pozycji - „Dobre rzeczy przychodzą do tych, którzy są cierpliwi”, a „z moich kości” niezaprzeczalnie taką dobroć stanowi!