Kogo śmierć nie sięgnie. Tom 1 recenzja

„ Nie da się oddzielić poglądów politycznych od osób, które je głoszą; jeśli ktoś to robi, widać nie traktuje polityki dość poważnie.” (str. 159)

Lektura tej powieści nie przypadła mi do gustu, choć bardzo lubię historię i cieszę się kiedy mogę poszerzyć swoją wiedzę z tego zakresu. Nie trafił do mnie język autorki, brak chronologii, przeskoki z życia jednych bohaterów na drugich, mnogość postaci i nazwisk, trudno to było ogarnąć. Wiem, że są dwie kolejne części, ale podaruję je sobie mimo iż to nie jest w moim zwyczaju.

Wszystkie postaci występujące w powieści są autentyczne, a fabuła odzwierciedla prawdę historyczną poczynając od roku 1763. Francją rządzi król Ludwik XVI z małżonką Marią Antoniną. Przedstawione został obrazy z życia na królewskim dworze i przeciętnych mieszkańców Paryża. Reformy przeprowadzone we Francji, wprowadzanie co rusz nowych podatków pogarszały sytuację majątkową jego mieszkańców i sytuację gospodarczą kraju. Dominowały trzy stany: duchowieństwo, szlachta i plebejusze. Król zgodził się na wspólne obrady tych stanów. Jednak nie doszli do porozumienia.

Ludzie coraz częściej wychodzili na ulicę niezadowoleni z wysokich cen produktów żywnościowych i narastającego bezrobocia. Zaczęły się pozorne egzekucje kukieł. Wznoszono barykady. Później zamieszki przybierają na sile przeradzając się w rewolucję. Plądrowano budynki, sklepy, kościoły, a później Bastylia została zdobyta.

Poznajemy losy trzech głównych bohaterów, począwszy od dzieciństwa prze edukację do dorosłego życia. Studiowali prawo by zasilić rynek paryskich adwokatów. Każdy z nich chciał być kimś wielkim, podziwianym przez innych. Ich miłosne podboje nie zawsze udane.

Ciekawe dzieciństwo miał Georges, którego twarz była „wyrazista” po spotkaniu z bykiem, śladami po ospie i zdarzeniem ze stadem świń. Dostało się też jego płucom po listopadowej kąpieli w rzece. W dorosłym życiu szybko dorobił się nieślubnego dziecka i ogromnych długów.

Maximilien był wychowywane przez dziadków. Był cichy, pracowity, wiódł spokojny żywot. Solidnie przygotowywał się do przydzielonych mu spraw, odnosząc sukcesy. Bał się starości. Uważał, że system w ramach, którego działał jest zły, oparty na fałszu i zakłamaniu.

Camille w dziecięcym wieku zaczął się jąkać. Z czasem wada wymowy się pogłębiała. Był uczuciowy i impulsywny. Adorował matkę, oczywiście nie swoją, a złapany na miłosnych igraszkach oświadczył się córce. Miał zdolność do zarażania otoczenia emocjami. Był wspaniałym mówcą mimo jąkania się.