Toksyczna przyjaźń recenzja

Książka z pogranicza kryminału, thrillera i obyczajowości. To powieść kalejdoskop. Autorka skacze po emocjach czytelnika i nie omieszka bawić się jego umysłem raz go zwodząc, raz prowadząc prostą drogą, która usypia czujność. Czyli, jakby to powiedział mól książkowy - jest to coś, co stanowi magnes.
Takie mi się nasuwają spostrzeżenia tuż po skończeniu lektury.

Autorka - kobieta napisała powieść o kobietach. Sięgnęła po temat znany z życia, temat, który dotyczy ją bezpośrednio i ubarwiła go "podkręcając" emocje panujące między bliskimi sobie osobami. Tu mamy Bec i Izzy, przyjaciółki od dziecka, przyjaciółki, które praktycznie wszystko o sobie wiedzą, a ich rodziny znają się wzajemnie. Tworzą niemalże jedną zgodną rodzinę do czasu aż... Aż Izzy pada martwa u stóp śliskich schodów we własnym domu. Tak pokrótce rysuje się fabuła "Toksycznej przyjaźni".

Czyta się dobrze, szybko i z ciekawością. Bo niby przeczuwasz kolejną scenę, czy kolejne kroki poszczególnych bohaterów, a jednak dajesz się wodzić za nos. Przygotuj się na lawirowanie własnych domysłów, bo autorka bawi się nimi, jak animator kukiełkami. Do końca trzyma cię w niepewności, by przy końcowych stronach wyciągnąć królika z wielkiego kapelusza.

A jaka jest dla mnie ta powieść? Nieco normalna. Tak, normalna. Czasem irytująca, bo postacie w niej zarysowane są jak dla mnie trywialne i banalne wręcz. Słabe psychicznie, łatwo łapiące za alkohol, ustawione w życiu finansowo i zawodowo. Sielanka, ot co. Nie ma tu typowego "dochodzenia" do czegoś. Nie ma tu normalnych zachowań normalnych ludzi. Bohaterowie wrzuceni do treści są nieco plastikowi. Jest tu wiele opisów emocji, nastrojów, czy dywagacji szarpiących wnętrza ludzie, aczkolwiek to wszystko jest tworzone jakby na marginesie. Nie do końca wszystko się ze sobą komponuje i zgrywa.

Na początku personifikujesz się z Bec, która jest głosem owej powieści, ale potem przestajesz, odpuszczasz. Wchodzisz w buty innego bohatera lecz znowu powtarza się sytuacja wcześniejsza - odpuszczasz. I tak do końca powieści, by na finiszu zorientować się, że czytasz o teatrze, w którym jesteś postronnym widzem-słuchaczem. A szkoda. Wieka szkoda, bo pomysł na "Toksyczną przyjaźń" był bardzo dobry i początek też lecz im dalej, tym jest gorzej. Chodź powinnam użyć słowa - słabiej.