Zanim wystygnie kawa recenzja

"Zanim wystygnie kawa" autorstwa Toshikazu Kawaguchi zdobyłam na tegorocznych majowych targach, gdzie spotkałam tego przemiłego autora. Książka trochę czekała na swoją kolej, ale gdy wreszcie po nią sięgnęłam... całkowicie przepadłam.

Jest to zbiór IV opowieści rozwijających się wokół małej kawiarni o ciekawej nazwie Funiculi Funicula, położonej w Tokio. To dość nietypowe miejsce, bo oprócz dobrej kawy i smakowitych posiłków, można się tu cofnąć w czasie. Jak? Dlaczego? Powodów jest całe mnóstwo, natomiast każdy znajdzie dla siebie ten właściwy. A będący na miejscu właściciele kawiarni zawsze pomogą w tym skomplikowanym przeniesieniu. Klimatyczna kawiarnia u Kawaguchiego stanowi tu podstawę do prowadzenia fabuły. Jest ona powolna, bez większych zwrotów akcji, pisana w niezwykle interesujący sposób. Autor używa wielu powtórzeń, co dla niektórych, również i dla mnie, było z początku dość irytujące. Zastanawiałam się, po co tłumaczyć zasady, które większość zna? Po co ciągle powtarzać to samo jedno zdanie: "- Proszę dopić kawę, zanim wystygnie."? Ano po to, by każdy klient o tym pamiętał. My także. Nie bez powodu o ważnych rzeczach człowiek najczęściej zapomina... Różnorodność postaci bardzo mnie tutaj zaskoczyła. Spotkamy starszego pana, który chce powrócić do czasów sprzed utraty pamięci. Dziewczynę, która ukrywa się przed młodszą siostrą. Czy tę tajemniczą kobietę w sukience, która przesiaduje przy tym samym wyjątkowym stoliku. Każda z tych osób jest inna, każda doświadczyła w swoim życiu innych uczuć czy emocji. Ale łączy je jedno: pragnienie przeniesienia się w czasie. Pragnienie spojrzenia drugiej osobie w oczy, naprawienia relacji czy spotkania kogoś, kogo nigdy więcej nie spotkają. A niestety z zasad Funiculi Funicula wiemy jedno: teraźniejszość się nie zmieni.

Moja przygoda z "Zanim wystygnie kawa" zaczęła się sceptycznie, od wielkiej niewiadomej jaką jest kawiarnia z możliwością przeniesienia się do przeszłości. Później przyszło zrozumienie i nostalgia, które utrzymały się do ostatniej historii. Im dalej, tym moje oczy wypełniały się łzami. Piękny początek, czekam na dalsze tomy.