Katedra Marii Panny w Paryżu recenzja

'Katedrę' wysłuchałam w znakomitej interpretacji Henryka Machalicy. Książka znakomita i wielopoziomowa. Niewątpliwie zawiera chwytliwy wątek miłosno-obyczajowy: namiętność 'starego' (!37 lat- o ile dobrze zanotowałam w pamięci) księdza do 15-letniej dzierlatki (jak widać, wtedy traktowano ten wiek jako dorosły). W każdym razie wnioskuję, ze natura widza nie zmieniła się przez stulecia i zawsze to samo ciekawi ludzi, to samo przyciąga czytelników, kiedyś książek, dziś tabloidów.
Prawdziwe pióro mistrza z tej ckliwej i miejscami naiwnej historyjki uczyniło majstersztyk, w którym sama akcja jest osnową głębszych rozważań, sprawiając, że książka ciekawi zarówno widza głodnego akcji, jak i pogłębionej refleksji.
Książka jest materiałem na całą pracę, ale chciałabym zaznaczyć wątki, które zwróciły moją uwagę:
- obrazowanie postaci:
U Victora Hugo każda z postaci ma nasycenie danej cechy, która czyni z postaci niemalże alegorię, a w sumie całą historię czyni opowieścią o skomplikowanej naturze ludzkiej i banalną historię miłosną wnosi na wyższy poziom literatury.
- bohater zbiorowy
Jest ich kilka, wprowadza je autor esejami na tematy Paryża i rysuje w samej akcji. Pogłębiają one historię i skłaniają do zastanowienia się nad trybami historii, nad średniowieczem, nad kwestiami społecznymi, zagadnieniem władzy królewskiej we Francji, nad architekturą i nad śladami historii.
- Katedra jako symbol Paryża (nie Bastylia).
- zagadnienie gatunków epicich i pisarstwa
Mamy w treści pisarza, mamy moralitet, ale i mamy nowatorski w romantyzmie gatunek literacki: powieść. Można by snuć rozważania nad źródłem literackim powieści w wydaniu Hugo.
Bardzo mnie zaciekawiła sprawa tego, ze książka nie została wymieniona w 'Małym słowniku pisarzy świata' z 1968 roku. Za 'burżuazyjna'?
Jeśli chodzi o adaptację filmową, to jestem - na szczęście - pokoleniem sprzed wersji Disneya, ale pamiętam rodziców oglądających wersję z 1982 roku (właśnie sprawdzając obsadę zauważyłam w niej Sucheta!), niestety nie znam wersji z 1956 roku. Wydaje mi się, że film zawsze zredukuje książkę do warstwy fabularnej, przez co pozbawi ją tak szerokich i różnorodnych odnośników, sądzę, ważnych.