Ali i Nino recenzja

Ali i Nino są przyjaciółmi z dzieciństwa. On, muzułmanin szyicki ze szlachetnych rodów, a ona, grecko-prawosławna księżniczka z Gruzji. ​​Razem zamieszkują przesiąknięty ropą naftową, wielokulturowy krajobraz Azerbejdżanu; tygiel bogactwa, religii i kultury, na który przez wiele stuleci wpływała fuzja gruzińska, ormiańska, turecka i rosyjska. Wybuch I wojny światowej rozrywa społeczność, w której żyją, zmuszając zarówno chrześcijan, jak i muzułmanów do dokonania wyboru - spojrzeć na Zachód, Europę i szybkie świeckie zmiany lub przylgnąć do Wschodu z poezją duchowością i tradycją setek pokoleń.
Moim zdaniem, to wyjątkowa, porywająca powieść, która tak samo przywodzi na myśl egzotyczny krajobraz pustyni, jak i namiętność między dwojgiem ludzi rozdzielonych przez kulturę, religię i wojnę. Do piękna tej książki dochodzi długotrwała tajemnica dotycząca jej autora i pierwotnej publikacji. Początkowo uważano, że książka została napisana przez austriacką baronową pod przybranym pseudonimem, jednak obecnie jest bardziej prawdopodobne, że Kurban Said był alter ego Lwa Nussimbauma, Żyda, który przeszedł na islam i uciekł z Azerbejdżanu podczas rewolucji. Książka została po raz pierwszy wydana w Wiedniu w języku niemieckim w 1937 roku; następnie ukazała się w ponad 30 językach, z ponad 100 wydaniami lub przedrukami.
Jeśli myślisz, że to będzie typowa historia o nieszczęśliwych kochankach, którzy spotykają się przy ogrodowych murach i nigdy nie odważą się wyznać swojej miłości, to się mylisz. Ponieważ jest to tygiel społeczeństwa, miasto boomu naftowego, w którym mieszają się Gruzini, Ormianie, ludzie Zachodu, Persowie i Muzułmanie, każdy ma swoje miejsce, ale jest wiele czynników, które decydują o tym, kto się liczy, kto jest gdzie na skali społecznej – wykształcenie, rodzina, pieniądze i historia rodziny.

Nie potrafię wyrazić, jak poetycka jest ta książka, ani jak pięknie opisane są krajobrazy, pałace, bazary itp. Każda strona powieści sprawia, że czytelnik rozważa i myśli nad konkretnym przesłaniem i sposobem patrzenia na życie. Przychodzi mi do głowy porównanie, że jest to klasyka hipnotyzująca, jak ruchome piaski pustyni.
W książce odnajdziemy wiele cytatów, w których ludzie próbują filozofować, aby znaleźć rozwiązanie tego, co sprawia, że ​​ludzie są tak różni, i jak ta Azja i Europa są podzielone. Ludzie w tamtym czasie nie byli pewni, co o tym sądzić, gdzie przebiega granica. I tak zaczynały się takie rozmowy: