Kłamca recenzja

Kiedy autor za punkt honoru stawia sobie wykreowanie zapadającego w pamięć antybohatera, który właściwie przez wszystkich czytelników byłby mimo wszystko jednoznacznie ustawiany po tej dobrej stronie, to ja taką jego książkę łapię w swoje ręce z wielką ochotą. Gdy dodatkowo, pojawia się masa aniołów, demonów i cały ten zakręcony mistycyzm na pograniczu realizmu i fantastyki, to już raczej ciężko mnie od takiej produkcji odciągnąć :)

Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego za „Kłamcę” zabrałem się dopiero teraz. Są pewne przypuszczenia, że stało się to za sprawą kilku książek pani Mai Lidii Kossakowskiej, tudzież literatury zagranicznej uzupełnionej dużą dozą aniołów itp. stworków. Możliwe, że przyczyniły się do tego jakieś siły nieczyste. Doszło jednak do tej wiekopomnej chwili i szczęśliwie dołączyłem do grona czytelników ‘anielskiej fantastyki’ w wydaniu pana Ćwieka.

Bóg wyruszył w podróż po innych Światach. Anioły zostawione samopas, zabrały się za eksterminację pomniejszych bóstw z innych kultur. Przy okazji szturmu na Valhallę, odnajdują Lokiego – nordyckiego boga kłamców i oszustów. Chłopak wydaje się mieć dryg w rękach i skrzydlaci postanawiają pod pewnymi warunkami zatrzymać go przy życiu i zrobić z niego swojego chłopca od brudnej roboty. Takie anielskie ‘przynieś, wynieś, pozamiataj’. Z racji, że na świecie różnych wierzeń masa, to i pomniejszych mitycznych bóstw nie zabraknie. Robota pali się w łapkach :)

I tu się zaczyna cała zabawa. Loki, tudzież tytułowy Kłamca ma w głębokim poważaniu wszelkie regulaminy i ustalenia. Ma zawsze własny plan, nawet mimo tego, że znacznie inny mają jego zwierzchnicy. Ma też pokręcony, ale wcale nie nielogiczny system wartości. Na pierwszy rzut oka system ograniczony do egoizmu i zwykłej chęci przetrwania, ale jednak przy drugim spojrzeniu zawierający trochę więcej podstawowych pozytywnych uczuć. Otrzymujemy zatem prawie nieprzewidywalnego (anty)bohatera, który może się jawić jako buntownik przeciwko wszystkiemu i wszystkim, czasem jednak walczący o słuszną sprawę. Jak dla mnie bomba.

Mocny atut tej książki, to wrzucenie do jednego kotła nordyckiego bóstwa z chrześcijańską angelologią i demonologią oraz masą innych wierzeń, czy to słowiańskich, rzymskich czy jeszcze mniej znanych. I siłą nie jest mnogość, a naprawdę ciekawy sposób połączenia wielu mitologii i częściowe wyjaśnienie, jakim cudem to wszystko mogłoby funkcjonować. Przy tym nie zabrakło dużej dawki humoru, która jeszcze bardziej podbija poziom lektury i powoduję, że rączki lepią się do kolejnych stron.

Jest to ten typ książki, gdzie czytelnik poprzez zabawę i naprawdę lekką lekturę może w szybki i prosty sposób poszerzyć zasób swojej wiedzy nt. otaczających nas ‘transcendendentalnych dziwów’. Wiedza okresowo napakowana mniejszymi bzdurkami, ale w sumie, kto by brał taką książkę w całości na poważnie? Ze swojej strony, daję kciuk wysoko w górę i powiadam: Czytajcie!

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]