Ułan Bator nas nie kocha recenzja

„Ułan Bator nas nie kocha” Sebastiana Trznadela to jedna z niewielu książek podróżniczych, które nie przyprawiły mnie o ból głowy. Autor opisuje w niej swoją wyprawę do stolicy Mongolii – Ułan Bator – podczas której przychodzi mu stawić czoła nie tylko kieszonkowcom, lecz również zimie, różnicom kulturowym oraz niezwykłościom tego miasta.

Bohater, wraz z niejaką Crazy Cat, porzuca swoje dawne życie w kraju, o który tak dzielnie walczyli nasi dziadkowie, tylko po to, by zanurzyć się w całkowicie odmiennym miejscu – z dala od konsumpcjonizmu i wszechogarniającego kapitalizmu. Nudną pracę zamienia na nauczanie języka angielskiego, z wachlarzem benefitów, jakie oferuje pustynia i tak zwana „najbrzydsza stolica świata”. Na mężczyznę i jego narzeczoną czeka tam wiele wyzwań, lecz z pomocą przychodzą „weterani” stolicy Mongolii. Wszyscy ci, którzy trafiali do szkoły językowej i przetrwali w niej roczny kontrakt, udzielali młodemu małżeństwu mnóstwa cennych rad, typu: „W razie niebezpieczeństwa – noś ze sobą kłódkę.” Miasto rządziło się swoimi prawami – nie było jednym z tych, które witają podróżnych z otwartymi ramionami.

I tak oto rozpoczęła się ich podróż, motywowana z początku chęcią przetrwania. Podróż, która przeistoczyła tę zwykłą potrzebę przetrwania w pragnienie zostawienia po sobie jakiejś historii.

Przygody głównego bohatera i jego przyjaciół są niesamowite, a do tego opisane w sposób zabawny (nie raz parsknęłam przez to śmiechem w tramwaju). Styl pisania jest prosty i wciągający – czytelnik od samego początku zaczyna sympatyzować z tym ciekawym świata mężczyzną.

To, co szczególnie urzekło mnie w tej lekturze, to ogrom ciekawostek oraz opis odmienności, jaką emanuje Ułan Bator. Autor nie oblewa nas od razu ogromem różnic i porad dla entuzjastów Mongolii – są one subtelnie wplatane w historię i ciekawe wątki poboczne. Wszyscy ci, którzy pojawiają się na drodze głównego bohatera, niosą ze sobą jakąś interesującą opowieść. Mogę więc poświadczyć, iż zanurzając się w świecie couchsurfingu, rodzi się tak zwany głód przygody.

Mnie osobiście ta książka utwierdziła w przekonaniu, że nie chcę być jedną z tych osób o „matowym spojrzeniu” oraz że Ułan Bator czeka, by nie pokochać jeszcze wielu szalonych włóczykijów.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.