Ludzie i krowy recenzja

„Ludzie i krowy” to wyjątkowa, niepowtarzalna książka. Dla mnie idealna, jedyna, na całe życie. Wybitna. Krowy – krowami, owce – owcami, ale dodajmy do tego treść i ludzi, a otrzymamy powieść – PERŁĘ. Część mnie dorastała na wsi, część mojej nostalgii ma także tam swoje korzenie. Dlatego rozmarzyłam się podczas lektury. Marzę o wyganianiu krów na polanę, o zapachach dochodzących z wiejskiej kuchni, marzę o zimnej oranżadzie ze sklepu przy drodze, którego stale pilnują wioskowi piwosze. Tu wszystko ma swoją muzykę, nastrój, klimat. W „Ludziach i krowach” zaskoczeniem okazuje się być (pseudo) biznesmen i (co wprawi w konsternację i zdumienie) tytułowe krowy. Jednak nic z treści nie zdradzę, nie wydam mieszkańców, a ich słabości i winy zachowam w tajemnicy. Nawet krówki dziadka Rycha, które uważam za „w czepku urodzone” będę skrzętnie chronić. One jednak, jak każdy wie, zawsze spadają na cztery raciczki acz pomysły i ich skutki to temat rzeka o niekończącym się nurcie...
W tej niesamowitej powieści zwierzęta mają inteligencję, wprawdzie swoją, nieco inną od ludzkiej, ale jednak myślą i są rozważne. Czują, widzą, analizują, ale i mają swoje humory. Nie zawsze chce im się uczyć liter, czy czytać, uciekają od swojego nauczyciela Ignasia, albo wprost przeciwnie. Lgną i do niego i do każdego, kto okazuje im nieco zainteresowania. Są i t akie, które przyglądają się z dystansu oceniając świat, jako za szybki, za chaotyczny i w ogóle pędzący dokądś.. Ale dokąd? Lepiej miętosić trawę w pysku i przeżuwać, przeżuwać... i mleko dawać...

Jestem pełna zachwytu, co do osoby pana Andrzeja, autora. Za pomysł, za bogactwo słów, za pióro. Zabrał mnie w baśniową wręcz wiejską codzienność, gdzie pachnie siano, śmierdzi obornik, a najlepsze co może spotkać człowieka po całym dniu pracy w polu, to gorąca jajecznica podsmażona z cebulką i boczkiem. I ludzie, mieszkańcy wioski. Jedni dobrzy, inni krnąbrni, inni krętacze, ale są i ciepli uczuciowo w stosunku do siebie, do roli, do gospodarki. Jak to ludzie... Jak to krowy...
Książka jedyna w swoim rodzaju.
Zostaje ze mną na zawsze - i na półce biblioteczki i w umyśle.

„Ludzie i krowy”...

Tytuł, który piszą raciczki krów wszelakich odmian.

Tytuł, który udeptał sobie miejsce w mojej prywatnej biblioteczce. Na zawsze. Za co autorowi dziękuję w języku łaciatych „Muuu... muuu...”

Książkę otrzymałam od sztukater - dziekuję