Zew krwi recenzja

Bardzo się cieszę, że trafiłam na tą powieść. Mimo tego, że zaliczana do klasyki, że filmowana, że treść znana większości, dopiero teraz trafiła do mnie. I jakże mnie zachwyciła, jakże zauroczyła.
Poznałam bernardyna Bucka. Psa, który z natury winien być drapieżcą i łowcą, a jest... udomowionym psiakiem swych panów. Z pokolenia na pokolenie instynkty typowo zwierzęce zanikły. Pies stał się potulnym towarzyszem. Bezgranicznie ufa ludziom i światu, bo nikt go nie bije, ani nie rani. Zawsze ma na czas miskę najlepszej karmy. Takie życie zna. W takim środowisku się urodził i dorastał. Tu pewnie umrze, a kolejny pies będzie miał identyczną naturę. Świat dzikiej fauny jest mu kompletnie nie znany, jeśli nie obcy. Tak też zaczyna się „Zew krwi”, Jack`a Londona. Dobrobyt psa, wygoda i pan u boku. Aż podstępny człowiek wykrada Bucka i sprzedaje dla chęci zysku. Od tego momentu życie bernardyna zmienia się i już nigdy nie będzie takie samo. Pies staje się przedmiotem handlu, negocjacji i sporów. Staje się towarem przechodzącym z rąk do rąk. Jego świat, dotychczas bezpieczny i ograniczony do czterech ścian, nagle staje się... zbyt wielki. I choć bernardyn jest dużym, ponad siedemdziesięciokilogramowym psem, niedźwiedziem prawie, w obcej krainie czuje się, jak mały szczeniak.
Trafia do zaprzęgu. Walczy z innymi psami, budzą się dawno wymarłe instynkty. Stopniowo daje o sobie znać instynkt przetrwania. Staje się mordercą innych sobie podobnych. Walczy o przywództwo w stadzie, ale i o siebie. Wyczerpująca praca, skąpe jedzenie... śmierć zagląda w oczy.

Jack London kilkanaście lat temu napisał książkę, która jest nie tylko powieścią o zwierzętach. To książka o ludziach, ich pokrętnej naturze, różnorodności charakterów i postępowaniu. O chęci zysku. Niektórzy nie powinni mieć ani rodziny, ani zwierząt. Człowiek jest tu tak zobrazowany, tak prawdziwy, że czytanie powieści momentami sprawia ból, a do oczu podchodzą łzy wrażliwości. Integrujesz się z Buckiem. Nie z hodowcami, ani z żadną inną postacią, choć czasem widzisz w nich dobro. Biegasz na czterech łapach, a każde bicie sprawia ci ból. Są momenty, że masz dość tego życia, że chciałbyś się położyć, zamknąć oczy i zostać tu i teraz. Ale wstajesz i idziesz. Bo jesteś silny, bo jesteś łowcą, bo wiesz, że przeżyjesz.

Niesamowity tekst, nad którym musisz się zastanowić, pochylić i przetrawić, by w pełni zrozumieć jego piękno i istotę.
Nie dla każdego. Dla wybranych. Bo jeśli ktoś trafi na nią po raz pierwszy, to może się albo bardzo wzruszyć, albo ją zignorować uznając ją za kolejną książkę o zwierzaku. Dlatego warto dać sobie na nią czas. Bo tylko wtedy docenimy to, że jest świetna. Zostanie w tobie już na zawsze, a to jest wyznacznikiem dobrego dzieła. Bardzo – dobrego, jeśli nie wybitnego. mniej