Schronisko, które przestało istnieć recenzja

Długo myślałam, co zawrzeć w tej recenzji, by była jasna i przejrzysta dla każdego potencjalnego czytelnika. I właściwie nie potrafię ani zachwalać tej książki, ani jej negować.

"Schronisko, które przestało istnieć" to połączenie kryminału z powieścią historyczną, bowiem dużo tu historycznych naleciałości i zagadnień. Akurat te wątki nie do końca mnie przekonują - owszem, dają swego rodzaju smaczku i dopełniają historię, jednakże ja nie jestem fanką tegoż. Ale tak jak mówię, to tylko moje osobiste preferencje. Widać, że autor bardzo lubi historię i czuje się w niej trochę jak przysłowiowa ryba w wodzie. W tematach górskich również! Tu Pan Sławek zasługuje na wielkie brawa, bo pięknie opisuje góry. Opisy są drobnostkowe, szczegółowe. Bez dwóch zdań - górska miłość aż wylewa się z kart powieści (to akurat uważam za plus, gdzie na przykład mnogość wątków historycznych uznałabym według swoich upodobań jako minus).

Książkę czyta się bardzo dobrze, dość szybko, mimo iż mam kilka zastrzeżeń. Wielu bohaterów jest opisana po macoszemu (duża część z nich ma ostre lub surowe rysy twarzy, a np. Marta bywa kilkukrotnie filuterna - i to strona po stronie. Czuję, że te wyrażenia można było z powodzeniem czymś zastąpić.). To co absolutnie mi się nie podobało, to wątek romantyczny, który pojawia się na kartach książki. Oj nie... To kompletnie nie mój klimat. To było takie niedojrzałe, może trochę zalatywało dziecinadą... Nie, to totalnie nie mój klimat. Ale miło, że autor próbował swoich sił w ukazaniu takiegoż wątku.

Nie wiem, czy polubiłam bohaterów. Wydaje mi się, że autor tworząc Maksymiliana, dał w niego dużo ze swojego życia. Bohater również nosi okulary, jest stomatologiem, interesuje się górami: wypisz wymaluj, to samo możemy przeczytać w biogramie pana Sławka. I wydaje mi się, że chyba nawet strój autora z fotografii był opisany w książce... Ale mogę się mylić. Ostatecznie ani Maksymilian, ani Marta nie stworzyli wokół siebie takiego czegoś, że byłabym skłonna polubić ich bądź znienawidzić. Byli dla mnie zwyczajni, może troszkę nijacy?

Podsumowując: to dobra historia, ale bez większego polotu.

Dziękuję Wydawnictwu za egzemplarz recenzyjny! Dziękuję również autorowi za piękną dedykację: nie powiem, zrobiło mi się niezwykle miło!