Skazy na pancerzach. Czarne karty epopei Żołnierzy Wyklętych recenzja

W czasie wojny budzą się demony. Granica między bohaterstwem a zwykłym bandytyzmem jest bardzo cienka. Żołnierze Wyklęci walczący z radzieckim okupantem na tej granicy balansowali. Co przykre część z nich przekroczyła ją z hukiem. Niektórzy dokonywali potwornych zbrodni z żądzy odwetu (jak Szary mszcząc się na Wierzchowinach za zabójstwo jego żołnierzy czy Łupaszka dokonując pacyfikacji Dubinek za rozlew krwi cywilów w Glinciszkach). Inni mordowali ze zwykłego okrucieństwa (Wołyniak czy Wacław dokonujący bezrozumnych zabójstw).

Lektura książki pozostawia z ważnym wnioskiem. Nie ma takich formacji, w których nie byłoby zwykłych bandytów - czy to w AK, podziemiu poakowskim czy Batalionach Chłopskich (choćby Sęp pacyfikujący ukraińskie wioski). O zbrodniach należy głośno mówić i je potępiać. Śmierć niewinnych cywili - kobiet i dzieci - nie powinna mieć miejsca i nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Z drugiej strony niezrozumiałe jest stosowanie zasady odpowiedzialności zbiorowej i obciążanie wszystkich Wyklętych infamią części ich członków.

Zdecydowanie polecam!