Królowa Śniegu recenzja

Królowa Śniegu – kobieta z XIX-wiecznej baśni Hansa Christiana Andersena ma wiele twarzy. Nie tylko na kartach coraz to nowszych wydań książkowych, ale także na szklanym ekranie czy nawet na deskach teatru, gdyż ta niezwykła opowieść doczekała się i takich interpretacji. Jest jednak coś, co od wielu lat się nie zmienia, a mianowicie zachwyt, który ta baśń wzbudza wśród czytelników.
Sama mam kilka wydań tej wspaniałej baśni; ostatnio w moje ręce trafiło kolejne. I muszę przyznać, że jest ono fenomenalne! Ale zanim opowiem o walorach wspomnianego wydania przytoczę, w wielkim skrócie fabułę „Królowej Śniegu”.
Kay i Gerda mieszkają po sąsiedzku, spędzaj ze sobą mnóstwo czasu, a co najważniejsze przyjaźnią się. Za sprawą zaczarowanego lustra, które jest dziełem samego diabła, ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę. Odłamek magicznego szkła dostaje się do oczu chłopca, sprawiając, że nie potrafi on dostrzegać piękna. Wkrótce Kay, którego serce pokrył lód trafia do pałacu Królowej Śniegu. W ślad za nim wyrusza Gerda, która gotowa jest na wszystko, by odzyskać przyjaciela.
Dotychczas znałam kilka przekładów baśni. Z przykrością muszę stwierdzić, że wiele tłumaczeń zostało uproszczonych, sporo detali pominięto. Najbardziej przemawiającym do mnie przekładem było to autorstwa pani Stefanii Beylin. W niniejszym wydaniu przekładu dokonał pan Franiszek Mirandola i, w moim odczuciu jest ono jednym z najlepszych przekładów, po jakie miałam okazję sięgnąć. Tutaj nic nie jest ugrzecznione, mało tego, zachowana została charakterystyczna, złożona budowa zdań. Słownictwo także przykuwa uwagę; wydaje się takie niedzisiejsze, dzięki czemu klimat XIX wieku staje się bliższy czytelnikowi.
Jednak to oprawa graficzna sprawia, że czytelnik sięgający po tę znaną opowieść jest oczarowany, gdyż ilustracje są zjawiskowe. Ich autorem jest Vladyslav Yerko, absolwent Ukraińskiej Akademii Poligraficznej w Kijowie. Jego wizualna interpretacja baśni duńskiego pisarza jest majstersztykiem. Każda z ilustracji jest niebywale dopracowana. Czytelnik chcąc uchwycić każdy detal, musiałby spędzić wiele czasu na ich analizie, wychwytywaniu „smaczków”, delektowaniu się. Ilustrator zadbał o wszystko, poczynając od barw, które doskonale oddają klimat całej historii, po mimikę bohaterów, teksturę ich odzieży czy odzwierciedlenie warunków atmosferycznych. Przyznam, że jestem pod ogromnym wrażeniem talentu Yerki, umiejętności tworzenia ilustracji bogatych, ale jednocześnie nie irytujących nadmiernym przepychem.
Do baśni przekonywać nie muszę, gdyż ta ponadczasowa opowieść o sile przyjaźni zawsze znajdzie swoich odbiorców. Zachęcam zatem do tego, by odkryć „Królową Śniegu” na nowo za sprawą Vladyslava Yerko, bo to przy pomocy kolorów, kreski i dbałości o detale sprawił, że zyskała ona kolejną, fascynującą twarz.