Trzynaście powodów recenzja

„Chcę wcisnąć "Stop" w walkmanie i przewinąć, cofnąć całą tę rozmowę. Cofnąć się w przeszłość i ostrzec ich. Albo zrobić coś, by się w ogóle nie poznali. Ale nie mogę. Nie można przewinąć przeszłości”.

Znacie serial „ Trzynaście powodów”?

Ja obejrzałam pierwszy sezon ( co jak na mnie jest dużo) i taka rada, że jeśli macie w planach książkę i serial to najpierw książka, bo jeśli odwrotnie to czeka was duże rozczarowanie. Co do samego serialu to ten sezon, który obejrzałam był świetny, no to sobie myślę, że książka powinna być jeszcze lepsza, bo tak przeważnie jest. Otóż nie tym razem. Spodziewałam się czegoś lepszego, a dostałam coś…nawet nie wiem jak to określić… nijakiego. W serialu wszystko było dopracowane, rozwinięte, a w książce niedorobione i ograniczające się do odczuć Hannah i Clay’a. I to właśnie ograniczenie jest największym minusem, ponieważ brakło mi tego jak radzą sobie z tą sytuacją rodzice czy też poszczególni adresaci kaset. Może gdyby autor pokusił się o pogłębienie relacji Hannah- Clay, to to by się obroniło w jakimś stopniu.

A teraz zatrzymam się na głównej bohaterce, która jest przykładem głupiutkiej nastolatki, która myśli, że świat kręci się wokół niej i każdy ma ją rozumieć, kiedy ona sama nie rozumie siebie wcale.

Odniosłam wrażenie, że Hannah szuka niektórych powodów już na siłę, robi z siebie taką ofiarę, wielce pokrzywdzoną, bierze wszystko zbyt na poważnie i obwinia wszystkich, a chyba sama nie widzi siebie. Jedynie do Clay’a nic nie ma, a dodała go na te kasety chyba tylko, aby było ich trzynaście lub oznajmić światu jaki on to kochany i wspaniały. Jej była przyjaciółka została zgwałcona, ona przy tym była i co? I nic! Nawet palcem nie kiwnęła, aby ją ratować, ale za to wymienia ją jako powód swojej śmierci. Taka przyjaciółka to rzeczywiście skarb! Hannah nie szuka pomocy, owszem pisze karteczkę, ale potem nic nie robi. Nikomu nie zdradza, że ma myśli samobójcze.

Irytowała mnie. I co z tego, że książka porusza ciężki i ważny temat jak przez ukształtowanie bohaterki został on przedstawiony płytko.

Teraz przejdźmy do Clay’a, który mojej sympatii w książce sobie również nie zaskarbił. Dlaczego? Raz obwinia siebie za samobójstwo Hannah, a raz ją. I to wszystko nie ma żadnego wytłumaczenia. O tym bohaterze w sumie nic nie wiadomo. Taki grzeczny chłopaczek z sąsiedztwa. Nudny jak flaki z olejem. W sumie to nawet mi go żal było, że ona go w to wplątała.

Rzekomo ta książka ma jakieś przesłanie. Ja się pytam jakie? Bo nie widzę żadnego. Za to w moim odczuciu jest nawet szkodliwa, ponieważ pokazuje, że kiedy masz problemy to zamknij się w sobie, nikogo nie proś o pomoc, nikomu nie mów i oczywiście oskarżaj każdego. Rzeczywiście to takie „wartościowe”.

Sam pomysł na fabułę był ciekawy i miał ogromny potencjał, ale niestety nie wykorzystany. Szkoda, bo ten temat zasługuje na porządne przedstawienie.