Ostatni strażnik z Ellis Island recenzja

Z pewną dozą fascynacji odbieram ludzką imigrację i wszystkie powody, dla których ludzie opuszczają swoje domy, by rozpocząć nowe życie w miejscach, których być może nigdy wcześniej nie odwiedzili. Tak było od zawsze i na zawsze pozostanie. My jako Polacy, mamy swoją długą i często brutalną, historię migracji, szczególnie do Ameryki, mamy swoją historię, której częścią jest Brama Wolności na Ellis Island. Ostatni strażnik z Ellis Island to krótka lektura na niecałe dwieście stron, ale mająca ogromny wpływ na czytelnika. Gaëlle Josse jest poetką i to jest bardzo widoczne w tej dość magicznej historii. Opowiedziana w formie wpisów z pamiętnika, przez Johna Mitchella, jest eksploracją umysłu człowieka, który odizolował się od ludzi i reszty Stanów Zjednoczonych. Mitchell spędził całe swoje życie zawodowe na Ellis Island, do chwili jej zamknięcia. Więc spakował się, zrobił inwentarz i teraz postanowił spisać swoje najskrytsze myśli. John Mitchell jest głęboką, niesamowicie złożoną postacią i mimo, że czytelnikowi ten osąd przekazywany jest z jednej perspektywy, to w tych słowach jest poczucie uczciwości i prawdy. Sam nie maluje siebie w najlepszym świetle; wspominając smutki i żale na przestrzeni lat, zdaje sobie sprawę, ze swojego złego postępowania, wie jak jego działania często kształtowały przyszłość innych ludzi. Nie zaprzecza niczemu, ale też nie przeprasza. Tak po prostu, mówi, co zrobił i dlaczego. Powieść Josse jest cudownym, empatycznym utworem, łączącym fakty z fikcją, jest swoistą kroniką zdruzgotanego człowieka z nikczemnym wręcz zawodem, który w innym systemie politycznym w ogóle nie musiałby istnieć. Tego rodzaju książki są niezbędnym przypomnieniem tego, jak nasza przeszłość jest podobna do teraźniejszości. Napisać, że byłam zachwycona tą książką, to jakby nic nie napisać. Autorka perfekcyjnie uchwyciła emocje, nie tylko głównego bohatera. Uchwyciła absolutne przerażenie i strach, jakie odczuwali ludzie, którzy przybyli na Ellis Island. Ostatni strażnik słusznie zdobył wiele nagród. Bo to taka proza, po której przeczytaniu chce się spojrzeć na te wszystkie miejsca oczami Johna Millera.