Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia recenzja

Roman Klasa w książceOperator 112. Relacja z centrum ratowania życia wziął na warsztat realia pracy w Centrum Powiadamiania Ratunkowego. Autor bez owijania w bawełnę przedstawia wszystkie wady i zalety tej pracy, wszystkie niedociągnięcia, które przez lata utrudniały pracę ludziom zaangażowanym w pomaganie innym, które w rezultacie w dużym stopniu wpływały na pogłębiające się u pracowników CPR wypalenie zawodowe.

Czym jestOperator 112. Relacja z centrum ratowania życia? Reportażem, autobiografią, fikcją, esejem? Zdecydowanie powiązaniem reportażu z autobiografią. Z naciskiem na to drugie. Gdy inni dostrzegają w tej książce nagą i często brutalną prawdę o sposobie pracy centrum, od którego może zależeć życie nasze i/lub naszych bliskich, ja dostrzegłam przede wszystkim opowieść o sobie.

Chęć wyrzucenia swoich myśli, swojej frustracji, swojej wizji świata - to w największym stopniu przebijało i uderzało mnie podczas tej lektury. Autor rozpoczyna opowieść od przedstawienia swojej osoby, swojego dzieciństwa, swojej młodości, tych zdarzeń i wyborów życiowych, które go ukształtowały. Jego życie nie różni się znacznie od losów wielu osób pochodzących z małych miejscowości, które starają się odnaleźć swoje miejsce w wielkim mieści i z reguły chwytają się pierwszej pracy, jaką uda im się zdobyć. Z reguły nie toleruję zbytniego uzewnętrzniania się, jednakże w tym przypadku wielokrotnie miało ono wyższy cel, pokazywało sposób rozumowania i tłumaczenia sobie otaczającej rzeczywistości przez osobę narażoną na ogromny stres, której powierzono ogromną odpowiedzialność, nie nagradzając jej za to odpowiednio.

Operator 112.to książka, którą czyta się z niezwykłą lekkością, pochłania i wciąga, dając pod koniec to na co nie jeden czytelnik głównie liczył - opis rzeczywistości osób zajmujących to stanowisko, przywołanie rzeczywistych zdarzeń, niejednokrotnie drastycznych i poruszających.

Co mnie poruszyło najbardziej? Pewnie Was zdziwię, ale nie był to żaden, najbardziej nawet tragiczny opis zgłoszenia. Mnie najbardziej poruszało przejawiające się od czasu do czasu zadufanie w sobie autora, podkreślanie, jacy wszyscy wokół są bezmyślni, mało inteligentni i bezrefleksyjni. Uderzyły mnie te uogólnienia, to scedowanie niemal całej winy za trudy pracy w CPR (związane ze zgłoszeniami) na osoby zgłaszające, to negatywne nastawienie do drugiego człowieka...

Nie potrafię obiektywnie ocenić tej książki - z jednej strony jest świetnie napisana, prosto, w reporterskim stylu, co sprawia, że pochłania się ją niepostrzeżenie, z drugiej zaś pewne kwestie były dla mnie tak drażniące, że nie mogłam skupić się na tym, o czym autor chciał powiedzieć, bo ciągle brzmiały mi w uszach te zarzuty do wszystkich, bez wyjątku.

Książkę otrzymałem/otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl