Klinika recenzja

Czy możemy czuć się bezpiecznie? Czy wychodząc z domu możemy ślepo wierzyć, że wrócimy do niego cali i zdrowi? Chyba jednak nie, a boleśnie się o tym przekonała moja kolejna bohaterka, Gaja.

Gaja to studentka, która wiele przeszła w dzieciństwie. W wieku płodowym wykryto u niej śmiertelną chorobę genetyczną. Dawniej skazana byłaby na śmierć, ale przy dzisiejszym rozwoju nauki i medycyny, lekarze uratowali jej życie. A może powinnam napisać podarowali jej życie, przeprowadzając skomplikowany zabieg. Dzięki któremu Gaja urodziła się zdrowa. Dziewczyna sama o sobie mówi, że jest przez to dzieckiem zmodyfikowanym. Gaja zdrowo się rozwijała i rosła, a jedyne co musiała robić jej mama, to przywozić córkę na obowiązkowe badania kontrolne. To właśnie w tej klinice Gaja poznała Kajtka, chłopca takiego jak ona, czyli zmodyfikowanego. Przez te wszystkie lata zaprzyjaźnili się. Stali się dla siebie jak rodzeństwo, którego żadne z nich nie miało.

Pewnego dnia Kajtek znika. Wychodzi z domu i ślad po nim ginie. Mija półtora roku, a chłopaka nadal nie odnaleziono. Gaja zaczyna odczuwać irracjonalny strach i niepokój, choć nie wie z czego może to wynikać. Pewnego dnia stało się coś czego się nie spodziewała, ale podskórnie przeczuwała.

Gaja budzi się w szpitalu. Lekarz informuje ją o tym, że w wyniku wypadku doznała urazów wewnętrznych, przez co konieczna była pilna operacja. Dziewczyna faszerowana jest lekami i ciągle śpi. W pewnym momencie zaczyna ją to niepokoić, zauważyła że po kroplówkach odlatuje i zasypia. Coś każe jej to sprawdzić. Mimo obezwładniających leków postanawia dowiedzieć się gdzie jest. Nadludzkim wysiłkiem wstaje z łóżka i wychodzi na korytarz. Zauważa, że z jednej z sal wyprowadzany jest na wózku młody chłopak. Z przerażeniem w oczach poznaje w nim zaginionego Kajtka.
Gdzie jest Gaja i Kajtek? Kto i w jakim celu ich przetrzymuje?

Klaudia Muniak pisze specyficzne thrillery z podtekstem medycznym. Przyznam się, że te wszystkie fachowe formułki nie bardzo do mnie docierały. Jednak z każdą kolejną przeczytaną stroną fabuła wciągała mnie co raz bardziej, powodując, że nie przeszkadzało mi już fachowe słownictwo. Cała fabuła to przede wszystkim odczucia Gai. Autorka opisuje jej dezorientację, przerażenie i strach. A robi to w taki sposób, że niemożna oderwać się od książki. Teraźniejszość przeplatana jest z wydarzeniami niedawnej przeszłości. Taki zabieg robiony jest po to, żeby czytelnik mógł lepiej poznać Gaję i to co ją spotkało. Zakończenie wbiło mnie w fotel. Nie będę pisała o nim zbyt wiele, ale mam nadzieję, że w realnym świecie nie dochodzi do takich procederów. Bo to było by zbyt straszne.

Kończąc dodam, że warto zanurzyć się w świat, jaki stworzyła Klaudia Muniak. Ta książka, wciągnie Was bez reszty w swój naukowy świat.

Polecam