Gad. Spowiedź klawisza recenzja

Swego czasu bardzo chętnie czytałam reportaże, jednak ostatnio trochę od nich uciekłam. Po tak długiej przerwie sięgnęłam po książkę autorstwa Pawła Kapusty: Gad. Spowiedź Klawisza.

To było naprawdę dobre i już teraz wiem, że to nie była ostatnia książka tego autora, jaką przeczytałam.

Temat książki jest dość trudny, bo opowiada o polskich więzieniach. Ciężko jest zrobić reportaż o tej tematyce w dobrym guście (jakkolwiek to brzmi). W momencie, gdy patologie wychodzą na pierwszy plan, nie jest łatwo o nich mówić w ambiwalentny sposób, ale tak właśnie zrobił to autor i za to szacun! Nie ma to absolutnie nic wspólnego z filmami Vegi, gdzie przekleństwa i przemoc to podstawa. Nie znajdziecie tutaj sensacji i najmroczniejszych historii, jakie świat więziennictwa kiedykolwiek widział. Przeczytacie tu o prawdziwych historiach więźniów, jak i pracowników.
Dowiecie się o strukturze więzień, zarówno obecnej, jak i tej sprzed kilkudziesięciu lat. Poznacie potoczne nazewnictwo i wiele innych. Mimo że jest to trudny temat, czyta się to w miarę przyjemnie, właśnie dzięki językowi, jakim posługuje się autor. Owszem, czasami bohaterowie rzucają tzw. mięsem, ale to wszystko w granicach rozsądku.


Człowiek mniej więcej wie, jak to wszystko wygląda, ale mimo to nikt chętnie tego tematu nie chce zgłębiać, bo jak stare porzekadło mówi: mniej wiesz, lepiej spisz. Poznałam tu historie, które sprawiły, że zamykałam książkę, bym mogła złapać oddech. Historie bardzo bolesne, tym bardziej że są prawdziwe. Jednym z najcięższych fragmentów, był ten, który przedstawiał, jak odbywały się kary śmierci. Na samą myśl na moim ciele pojawia się gęsią skóra i łzy w oczach. Trzeba to przeczytać, żeby zrozumieć, o czym mówię.

Momentami miałam wrażenie, że w wiezieniu ciężej mają jego pracownicy niż ‘złodzieje’. Jest to środowisko nie dla każdego, nawet ci z psychiką ze stali mają swoje momenty słabości. Ta książka sprawiła, że zaczęłam na to wszystko patrzeć nieco inaczej. Owszem, nasz system jest niesprawiedliwy. Owszem, czasem więzienie dla skazanego wygląda bardziej jak nagroda niż jak kara. I tak, nie każdy, kto opuszcza te mury, staje się dobrym człowiekiem. Bywa tak, że więzień wraca do swoich nawyków i kilka dni później znajduje się w tym samym miejscu, ale statystyki się zgadzają? Zgadzają. A czy proces resocjalizacji zakończył się sukcesem? Cóż, różnie z tym bywa.

Epilog książki wstrząsnął mną niesamowicie. Przeczytałam całość i myślałam, że najgorsze mam już za sobą. Och, jak bardzo się myliłam. Po ostatnim zdaniu, zamknęłam książkę i spędziłam dobre pół godziny w ciszy ze złamanym sercem.

Ten reportaż to naprawdę kawał dobrej i rzetelnej roboty. Polecam go każdemu, zwłaszcza osobom, które tym tematem się interesują.