Kasacja recenzja

Adwokat Joanna Chyłka zostaje przydzielona do niemal z góry przegranej sprawy. Jej klient został oskarżony o zabójstwo dwóch osób. Ofiary były na tyle zmasakrowane, że zaistniał problem z ustaleniem ich tożsamości, a dodatkowy niesmak budzi fakt, że sprawca spędził z trupami aż 10 dni w swoim mieszkaniu. Ustalenie linii obrony komplikuje także konsekwentne milczenie oskarżonego. W tym samym czasie Chyłka zostaje patronem Kordiana Oryńskiego – świeżo upieczonego absolwenta prawa. Czy wspólnymi siłami uda im się wybronić swojego klienta?

Na łamach blogosfery książkowej często można spotkać się z pieśniami pochwalnymi w stronę serii z Joanną Chyłką, więc postanowiłam osobiście zweryfikować o co tyle szumu. I doznałam pozytywnego zaskoczenia. Mimo, że nie obejrzałam ekranizacji „zaginięcia” to spoty reklamowe wystarczyły bym w każdej scenie uosabiała postać Chyłki z Magdaleną Cielecką. Z kolei sam klimat książki bardzo przypominał mi ten, jaki panował w „prawie Agaty”. Te dwie składowe spowodowały, że lektura była dla mnie prawdziwą przyjemnością.

Temperamentna, bezkompromisowa, wyszczekana babeczka, lubująca się w Iron Maiden i szybkiej jeździe swoim bmw x5. Taka właśnie jest Joanna Chyłka. Bardzo często w przypadku konstruowania postaci żeńskich przez mężczyzn rzucają się w oczy pewne niedopracowania, a cechy charakterystyczne nie kleją się ze sobą. W wypadku Chyłki nie ma o takiej sytuacji mowy. Jeżeli oprócz wartkiej fabuły cenicie wyrazistych, zapadających w pamięć bohaterów – lektura „Kasacji” powinna was usatysfakcjonować. Na minus oceniam nieszczególnie śmieszne, niekiedy prymitywne żarty oraz sztuczność niektórych dialogów. Na szczęście nie jest tego na tyle dużo, by mogło przesadnie zniechęcić do całokształtu.

Remigiusz Mróz swoim pomyłem na fabułę książki balansuje na granicy prawdopodobieństwa, a niekiedy nawet ją przekracza. Nie sposób byłoby streścić tę pozycję, z uwagi na to, jak wiele się w niej dzieje. Po kolejny tom sięgnę na pewno, jednak nie od razu. Są to tego typu historie, za którymi trzeba najpierw trochę potęsknić, by móc z sympatią do nich wrócić.