Klejnot z Bizancjum recenzja

Weź powieść obyczajową, dodaj odrobinę historii, dużą garść tajemnic, szczyptę romansu, dorzuć łyżeczkę kryminału, wzbogać ciekawymi postaciami i zamieszaj z łagodnością stylu. Na sam koniec dodaj literacki język i posyp garścią ciekawostek. Nie bez przyczyny użyłam kulinarnej terminologii do zrecenzowania powieści Weroniki Umińskiej. Dlaczego? Nie zdradzę Wam tego sekretu. Musicie sami sięgnąć po "Klejnot z Biznacjum" i "Tiary z Albanii", zaglądnąć na ostatnie strony.

"Klejnot z Bizancjum" to pierwsza i uważam, że lepsza część sagi. Zazwyczaj to, co pierwsze jest lepsze, ale to nie znaczy, że "Tiary z Albanii" są złe. W "Klejnocie z Bizancjum" poznajemy początek historii rzymskich jubilerów, niezwykłe i wzruszające losy Svevy. To preludium do następnych części cyklu, w których losy specjalistów od biżuterii będą przeplatać się z kolejnymi zagadkami. Akcja obu powieści toczy się niespiesznie, gdyż spowalniają ją liczne fakty historyczne i opisy jubilerskich ciekawostek, co nie jest wadą, ale zaletą. Autorka nie pędzi do przodu, czytelnik nie jest narażony na szybkie przeskakiwanie z wątku do wątku, ale może się naczytać, nacieszyć i delektować opisywaną historią. Poczuć satysfakcję z czytania, a nie niedosyt. Wielkim atutem "Tiar z Albanii" jest przeniesienie części akcji do tytułowego państwa, o którym wciąż wielu z nas ma niejasne, a często błędne pojęcie. A ciekawostka o G. G. Byronie była dla mnie sporą niespodzianką.

Zarówno "Klejnot z Bizancjum" jak i "Tiary z Albanii" można czytać jako odrębne powieści. Losy głównych bohaterów są kontynuowane w drugiej części cyklu, ale bez konieczności znajomości tego, co było przedtem. Jeśli kogoś zaciekawią w "Tiarach z Albanii", na pewno sięgnie po "Klejnot z Bizancjum".

I co dalej? Co odkryje Ambra w trzeciej części, gdzie rzuci ją kolejna zagadka? Czy będzie to pierścień, brosza czy bransoleta? Co autorka nam szykuje? Mam nadzieję, że równie bogatą w fakty historyczne i jubilerskie niezwykłości powieść. Mam też nadzieję, że bohaterowie zachowają swoją łagodność, dobroć i pozytywne nastawienie do świata. Trzeba nam takich książek, które nas uspokajają, a jednocześnie pozwalają przeżyć przygodę. Ten przepis Weronice Umińskiej udał się wyśmienicie.

Smacznego... to znaczy, polecam!