Jeszcze będziemy szczęśliwi recenzja

Gioia to bardzo wrażliwa siedemnastolatka. Dziewczyna patrzy na świat trochę inaczej niż rówieśnicy dlatego nie umie znaleźć z nimi wspólnego języka i jest przez nich nazywana „Smutasem”. Nastolatka jest zamknięta w sobie i samotna do tego stopnia, że nie ma żadnych znajomych oprócz wymyślonej przyjaciółki Tonii. W domu dziewczyna także nie ma lekko. Nie lubi wracać do obskurnej kamienicy w której nigdy nie wie co zastanie, oprócz kolejnego nowego partnera matki.

Nastolatka pewnego dnia przypadkowo poznaje tajemniczego chłopaka. Lo jak przedstawia się Gioi co wieczór gra w rzutki w opuszczonym barze i zawsze nosi przy sobie słoik kamieni. Chłopak nosi tylko czarne bluzy i pod żadnym pozorem nie chce się spotykać z dziewczyną w miejscach publicznych. Nie mówi wiele o sobie, ale widać, że coś go w przeszłości bardzo zraniło.

Lo powoli sprawia, że Gioia się otwiera i zdaje sobie sprawę, że inni ludzie także mają wiele problemów. W momencie, kiedy staje się jej coraz bliższy nastolatek znika bez wieści. Lo nie pozostawia po sobie żadnego śladu i skrywa sekret, który może odkryć tylko Gioia.

Czy Gioi uda się odnaleźć Lo? Dlaczego chłopak nie chce podać swojego prawdziwego imienia, a za każdym razem jak wspomina ojca mówi o nim z nienawiścią? Co takiego wydarzyło się w jego życiu i kim tak naprawdę jest? A może to tylko kolejna wymyślona przez Gioię postać?

Powieść Enrico Galiano nie jest typowym romansem dla młodzieży. Opowiada losy dwojga doświadczonych przez życie nastolatków, którzy dzięki swojej obecności przezwyciężają lęki i powoli odnajdują siebie. Młodzi ludzie odkrywają czym jest pierwsza miłość i dostrzegają, że nie jedno ma imię. Autor w swojej książce porusza wiele trudnych tematów, mówi o hejcie, samotności, zagubieniu, a także potrzebie akceptacji, miłości i obecności drugiego człowieka.

Książka bardzo szybko się czyta, jest w niej wiele wydarzeń i zwrotów akcji. Podobało mi się wykreowanie postaci, z którymi wielu młodych ludzi może się utożsamiać, jednak brakowało mi tego „czegoś”, abym powieść mogła uznać za bardzo dobrą.