Iksy i zera recenzja

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl. Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nowa Baśń za przesłanie mi egzemplarza do recenzji.

Decydując się na tę powieść, spodziewałam się, że będzie to typowa młodzieżówka o pierwszej miłości, o przyjaźniach i problemach świata nastolatków. Te motywy rzeczywiście się pojawiały w książce, ale stanowiły zaledwie tło tego, o co tak naprawdę chodziło autorce.

Świat przedstawiony w książce to alternatywna wizja świata, gdzie rasą dominującą są Iksy- ludzie czarnoskórzy. Reszta, czyli białasy są... Zerami, zarówno z nazwy jak i pod kątem statusu społecznego. Rasa biała zepchnięta jest na margines. Jest jakby tą kastą, która nigdy niczego nie będzie w stanie osiągnąć.

Iksy to zupełne przeciwieństwo, czują się jako rasa bliższa Bogu i mają nieograniczony dostęp do świata kultury, nauki i polityki. Wszak oni właśnie ten świat tworzą.

Sephie- Iks, od dziecka przyjaźni się z Callumem – Zerem. Dziecięca przyjaźń powoli zamienia się w silne uczucie przywiązania i miłości. Rodzi się też uczucie buntu, na niesprawiedliwość rasową. Dlaczego tych dwoje nie może być razem, tylko dlatego, że mają odmienny kolor skóry? Sam wątek miłości tych dwojga nie był dla mnie tak bardzo interesujący jak te wszystkie uczucia poboczne. Bunt. Zdecydowane charaktery, które nie uległy presji społeczeństwa, nie dały się stłamsić i walczyły do końca.

Tak naprawdę piszę tę recenzję i nie jestem jeszcze pogodzona z zakończeniem. Pewnie nigdy nie będę. Czuję to, co czuje Stephie.

Co niezwykle mocno rzuca się w oczy to nienawiść względem Zer i odwrotnie. Nie ma mowy o ugodzie czy tolerancji.

To bardzo ważna książka. Uświadamia, w jaki sposób czują się w obecnym świecie inne rasy. I choć myślę, że jest już zdecydowanie lepiej niż kiedyś, droga do pełnej tolerancji jest jeszcze nie do końca w pełni otwarta. Sama autorka zauważyła z własnego doświadczenia, że w szkole nie uczono jej nigdy o czarnoskórych odkrywcach. Gdyby było inaczej, być może książka „Iksy i zera” nigdy by nie powstała. Gdyby na świecie nie było tych chorych podziałów rasowych, gdyby jedna rasa nie czuła się lepsza, ten nasz świat byłby naprawdę przyjemnym miejscem. Nigdy nie rozumiałam tego, jak kolor skóry może decydować o tym, czy człowiek jest mniej lub bardziej wartościowy. Każdy z nas dostaje pakiet talentów oraz możliwości i powinien móc sam zdecydować, czy z niego skorzysta. Na takich samych prawach. Dla wszystkich.

„Iksy i zera” napisana jest przystępnym, typowo młodzieżowym językiem. Przypadły mi do gustu krótkie rozdziały, w których raz Sephie, raz Callum opowiadają historię z własnej perspektywy. Zabieg może popularny, ale dzięki temu nie ma uczucia znużenia. Bardzo wyraźnie jednak oddane są nastroje. Rzeczywiście, jakby wszystko było tylko czarne i białe. Jakby zanikły wszystkie inne kolory, świadczące o emocjach.

Oceniam tę powieść na 8/10. To dobra, mocna i przede wszystkim ważna lektura dla każdego. Czekam na kolejne tomy.

Zachęcam do przeczytania.