[Buzz] recenzja

Bardzo mnie wciągnęła książka [geim], zarówno dzięki dobrze prowadzonej akcji jak i po prostu świetnemu stylowi autora. [buzz] to kontynuacja historii i miałam wobec tej powieści wiele oczekiwań. Czy się zawiodłam? A może byłam oczarowana?

Pomimo tego, że miałam wielkie nadzieje wobec tej książki, nie wiedziałam tak naprawdę czego mogłabym się spodziewać. Sam opis wskazywał na to, że Henrik powróci do gry – a to rozzłościłoby mnie całkowicie i pewnie chciałabym rzucić książką w kąt. Ale nie... HP ciągle ucieka przed grą, jednak w pewnym momencie wydaje mu się, że ta go dopada, że wie gdzie się ukrywa, że znowu wciągnie go do swej machiny. Petterson poznaje w Zjednoczonych Emiratach Arabskich pewną Annę, z którą przeżywa chwile uniesienia. Jak to bywa w życiu tego bohatera, kłopoty same do niego przychodzą i zostaje oskarżony o zabicie kobiety. Wiemy, że tego nie zrobił, policja również się o tym przekonuje i deportuje go do Szwecji, miejsca, gdzie gra się zaczęła. HP pod zmyślonym nazwiskiem zatrudnia się w firmie ArgosEye, tej samej, której założycielka była wcześniej wymieniona Anna. Czego dowie się pracując w firmie? Czy ArgosEye ma coś wspólnego z grą i srebrnym płaskim telefonem?

Z drugiej strony w tej książce bardzo mocno rozwinięta została postać Rebecki Normén. W poprzedniej również śledziliśmy jej losy, poznawaliśmy jej przeszłość i teraźniejszość, ale w tej ukazała nam się z całkiem innej strony. Jest silniejsza, być może bardziej niebezpieczna, rządzi się własnymi prawami. Rebecca zostaje zawieszona w wykonywaniu swoich obowiązków oraz oskarżona o błąd podczas służby. Jednocześnie na forum policyjnym jest oczerniana przez anonimowego komentatora, którego pragnie za wszelką cenę zdemaskować. Czy to mu się uda? Przecież MayBey to może być każdy, nawet ktoś z jej najbliższego otoczenia.

Anders de la Motte kolejny raz zafundował czytelnikom wiele atrakcji, kolejkę górską emocji i akcji. Wszystko toczy się bardzo szybko, wręcz w biegu. Autor pokazał, że ma wielki potencjał a całość ubrał w naprawdę dobry język, być może momentami zbyt rozwiązły i wulgarny. Przeczytawszy jednak [geim] wiem, że właśnie ten sposób pisania i prowadzenia narracji tworzy swoisty klimat lekturze i w [buzz] mi przekleństwa nie przeszkadzały.

Myślę, że jest to lektura naprawdę warta uwagi i chwili czasu. Podczas czytania nie ma czasu na nudę, a kłopoty i zmieniające się emocje tutaj górują. Sama jestem ciekawa ostatniej części z serii i jej zakończenia. Pisarz tym razem również mnie zachęcił do sięgnięcia po kolejną jego książkę. [bubble] będzie następna, a sama już się nie mogę doczekać czym mnie zachwyci i zaskoczy autor.