Tamte dni, tamte noce recenzja

„Jeśli jest ból, pielęgnuj go, a jeśli jest płomień, nie zdmuchuj go, nie obchodź się z nim brutalnie. Ból rozstania potrafi być straszny, a patrzenie, jak druga strona zapomina, jeszcze go pogłębia. Chcąc jak najszybciej zapomnieć, wyrywamy z siebie mnóstwo uczuć i każdej następnej osobie mamy mniej do zaoferowania, a wieku trzydziestu lat jesteśmy bankrutami. Ale nic nie czuć, żeby nie musieć czuć – co za marnotrawstwo!”

Wszędzie, gdzie się nie obejrzałam widziałam tę książkę. Obiecujące recenzje, nagradzany film i w końcu skusiłam się powieścią tego nieznanego mi autora.
Wiedziałam, że będzie dużo erotyki, przygotowałam się na relacje homo-seksualną(?), ale to, co z wielkim trudem przeczytałam doszczętnie mnie rozczarowało. Owszem Aciman ukazał jakże realnie uczucia bohatera, ale niestety, tylko jednego. Bo o tyle, ile miałam serdecznie dość wiecznie marudzącego i dopatrującego się we wszystkim głębszego sensu Elio, tak chętnie poznałabym bliżej Olivera.
Niestety nadal nie rozumiem tego szału na punkcie tej książki. Nudnawa, momentami obrzydliwa, gdzie tu jakiekolwiek piękno? I gdyby nie te trafne myśli, oceniłabym „Tamte dni, tamte noce” niżej.