Pocałunki wampira Początek recenzja

Wielu autorów postanowiło wypłynąć na szeroką wodę na fali hitu jakim była (jest?) "Saga Zmierzch". Chyba podobnie myślała Ellen Schreiber zaczynając pisac serię "Pocałunki wampira", ale umówmy się - to jest jeszcze słabsze od "Zmierzchu". A przynajmniej pierwszy tom "Początek".

Główną bohaterką snutej przez Schreiber opowieści jest Raven (w powieści o wampirach trudno chyba o bardziej pretensjonalne imię), która od dzieciństwa odstawała od otoczenia. Bo drodzy państwo, Raven nosi się totalnie na czarno* - ciuchy, włosy, makijaż - i nie jest w 100% akceptowana przez swoje otoczenie. Więcej nawet - jest odrzucana przez wszystkich poza rodziną i jedyną przyjaciółką, którą ma, a ma ją dzięki temu, że Becky jest mega nieśmiała i niezbyt zamożna, więc wszyscy ją zaczepiają, tylko Raven jej broni.
Życie "odrzutka" jest nudne, zwłaszcza kiedy ma się świra na punkcie Béli Lugosiego, Drakuli i tym podobnych tematów.
Zupełnie niespodziewanie do opuszczonego - i zapuszczonego - dworu wprowadza się tajemnicza rodzina Sterlingów. Nikt nigdy nie widuje ich w mieście, wszystkie sprawy załatwia ich wierny sługa, który sam wygląda nieco strasznie. Tajemnicza rodzina ma jeszcze jednego jakże ważnego członka - syna Alexandra. Synuś do szkoły nie chodzi, a z domu za dnia nie wyściubia nosa.
Dla Raven to niemal jak woda na młyn - kiedy w miasteczku pojawiają się plotki jakoby Sterlingowie mieli być wampirami, postanawia to sprawdzić za wszelką cenę. Co więcej, postanawia dać się zmienić w wampira by mieć niezbity dowód dla CNN, które zamierza po fakcie poinformować.
Ale dziewczyna poznaje tajemniczego Alexandra i, oczywista oczywistość, zakochuje się w nim. Zaczynają się nocne schadzki a fobia Raven na punkcie wampirów tylko się pogłębia.

Mówiąc uczciwie nie ma w tej książce zupełnie NIC odkrywczego, nic. Bohaterowie są płascy, każdy jeden. W głównej bohaterce nie zachwyca nic, raczej irytuje. Jest kapryśna, napalona, momentami jest najprościej w świecie głupia.
Dlaczego więc przeczytałam tę książkę? No cóż, jest ślicznie wydana, ma dużą czcionkę i wygodną interlinię dzięki czemu wiedziałam, że szybką ją skończę. Straszne pobudki, ale uczciwie, szukałam czegoś przy czym mój mózg nie będzie nieustannie pytał: "Długo jeszcze będziesz mnie tą składnią męczyć?".
Być może sięgnę po kontynuację, bo zakończenie zostawiło ciekawie otwartą furtkę na ciąg dalszy. Tylko jak temat będzie kontynuowała autorka? Oby 'dobrze'.
Książkę polecam tylko tym, którzy nie mają nic innego do czytania lub są ogromnymi fanami wszelkich, w jakikolwiek sposób związanych z wampirami opowieści.

* Bohaterka miała w zamyśle być gotem, ale co to za got - imho - który nosi kolorowy, podświetlany zegarek Swatch?