Taniec z motylami recenzja

Kiedy nadchodzi jesień, moja ukochana jesień, przepadam w historiach taka jak ta. Obyczajówki czy romanse to dla mnie doskonała partia na wcześniejsze wieczory. Książka przesiąknięta jest refleksjami, które na pewno umilą czas czytającemu.

Miałam okazje poznać Zuzannę i jej bliskich – Aśkę, Grzegorza i innych, którzy w ludzki, poniekąd zwyczajny sposób radzą sobie z kłodami jakie życie rzuca im pod nogi. Przede wszystkim bardzo przyjemnym językiem historię prowadzi autorka. Główną narrację prowadzi Zuza, ale inne postacie również mają swoje momenty na opowiadanie historii. Warsztat słowny jakim posługuje się pani Anna jest naprawdę szeroko rozbudowany co jest zdecydowanie dodatkowym atutem powieści. Tej książki się nie czyta, przez nią się płynie jak przez rzekę, wodę, która prowadzi nas w nieznane – raz spokojnie raz ze wzburzonymi falami.

Nie ma nic lepszego od fabuły, która zakrawa o najważniejsze sprawy i aspekty świata – przyjaźń, miłość, wsparcie, tajemnica – gdzie między każdą z wymienionych wartości jest cienka przenikająca się wzajemnie nic porozumienia. Bardzo emocjonalna – nie da się ukryć, że ja czym bliżej poważniejszego wieku (i 3 z przodu =D ) tym częściej płaczę przy książce. Najlepszą niespodzianką jest to, że łzy jeszcze dobrze na mej buźce nie spłynęły, kiedy kilka zdań dalej uśmiechałam się sama do siebie. Myśl przewodnia, która mnie nie opuszczała? „O marzenia warto walczyć do ostatniego tchu” – tak, to motyw, który prowadził mnie przez wszystkie strony powieści. A ja przecież kocham takie książki, kocham taką fabułę – do pełni szczęścia brakuje mi jedynie chyba tylko wymarzonego fotela uszaka =D

Droga do szczęścia jakiej poszukuje Zuzanna to nie usłana różami ścieżka. Mimo to jednak w normalnym życiu jest tak samo i spokojnie możemy zobaczyć, że powieść pani Wysockiej – Kalkowskiej to nie jakieś naciągane opowiadanko, tylko rzetelna historia o poszukiwaniu tego co dla nas najważniejsze, więc ja jestem zupełnie na TAK!