Taniec z motylami recenzja

Zanim zanurzyłam się w powieści „Taniec z motylami” zachwyciłam się okładką. Niebywała wręcz, delikatna (notabene praca Kuby Kleczkowskiego) niemalże ulotna. Wysublimowana. Słychać trzepot skrzydeł kolorowych motyli, młodość, ruch, taniec... marzenia.

I o tym właśnie jest ta książka. O tańcu, o życiu i o ludziach. Świat bez ludzi byłby szary. To oni malują obrazy własnych codzienności i samych siebie. To ich serca odczuwają barwy radości, czy smutku, słodycz dnia, czy smutek ciemnej nocy. A nogi? Tak, te kroczą ścieżką życia, nieznaną, nieodkrytą. Stawiamy kroki stąpając drogą, nad którą tańczą motyle. Grają, muskają naszą skórę, igrają z nami. Ale i zwodzą.

Podobnie dzieje się z Zuzanną, która z dnia na dzień musi przewrócić swoje dotychczasowe, bezpieczne gniazdo i cofnąć się do przeszłości. Zawrócić z drogi, którą tak pewnie szła z wysoko podniesioną głową. Jedzie do cioci, przyszywanej mamy, która ją wychowała. Zuza jest sierotą, jej rodzice zginęli razem w tragicznym wypadku. A ona, córka, nie pamięta ich. Jej całym światem była i jest ciocia, teraz babcia, wiekowa dama, aktorka. I Zuza jedzie do Pragi. Wchodzi w nowy świat, jakże inny od tego, który ma i który zna. Wkracza w nową rzeczywistość i na nowo odkrywa siebie. Rozmowy kobiet podczas spacerów i podczas wspólnie spędzanego czasu sprawiają, że Zuzka, jak w lustrze, patrząc na swoje wnętrze zaczyna pragnąć... zmian. Mądre słowa cioci nie ulatują, jak tańczące motyle ku niebu. Słowa cioteczki osiadają w niej, otwierają oczy, ale i serce. Zuzanna zmienia się. Powoli i nieodczuwalnie, lecz my, literaccy obserwatorzy, odczuwamy jej transformację. Nabiera pokory, mądrości i dobroci. Dobrocie względem siebie i ludzi. Wypełnia w sobie luki, które nagle uwierają. Walczy o siebie. I nawet, gdy kochana mama umiera na jej rękach, coraz bardziej stara się być.... jak ona. Stara się być kobietą, której smakuje życie, która ma priorytety i której codzienność kolorują motyle.

Eteryczne.

Piękne.

Wielobarwne.

„Taniec z motylami” unosi ponad ziemię, niby nieodczuwalnie, a jednak skutecznie. I choć to powieść o życiu, które nie zawsze nas rozpieszcza i o ludziach często zakładających fałszywe maski, to jest to powieść o tobie i o mnie. O nas. Dlatego jest prawdziwa i na wskroś autentyczna. Fragment życia, jaki ujęła Anna Wysocka – Kalkowska przypasowuje się do nas. To obraz odbity przez kalkę niedowierzania, ale czytamy o sobie. Jak z własnego pamiętnika, który od przeleżał w szufladzie, o którym już nawet zapomniałaś.

Anna Wysocka – Kalkowska napisała wysmakowaną, efemeryczną i jakże ciepłą powieść. Są tu tragedie, są słone łzy i gniew, ale kim bylibyśmy bez nich? Główna bohaterka boryka się z problemami , lecz – co udowadnia autorka – warto się z nimi zmagać. Warto wykraczać poza znane nam schematy, pokonywać swoje opory. Warto walczyć. Zawsze warto.

„Taniec z motylami” to powieść o uczuciach, o przewrotności losu i o życiu, które jest nieprzewidywalne. Pamiętaj, by się nim cieszyć – mówi mama Zuzanny – by niczego nie żałować, by nie chować w sobie zatruwającej wnętrze urazy, by nie skreślać ludzi, których znaliśmy. Życie wymaga energii i smaku. Wyjątkowości. „Odpoczniemy pięć minut po śmierci”. Teraz trzeba, jak motyle, łapać w tańcu życie.

Zanurz się w fabule. Poczuj świat. Dotykaj go. Daj się porwać w kolorowe skrzydła motyli, które tańczą nad twoją głową. Patrz na nie, gdy przysiadają na dłoni.

Baw się, jak one.