Księga jesiennych demonów recenzja

Zawsze lubiłam jesień, kolorowe liście, deszcz (kocham deszcz!), parasolki, botki… To piękny otoczony aurą swoistej magii czas. Czas, kiedy budzą się demony. 

 



„Księga jesiennych demonów” Jarosława Grzędowicza to zbiór pięciu opowiadań. Mamy młodego mężczyznę przeklętego przez los, terapeutę, na którego drodze staje nieprawdopodobny pacjent, wiedźmę, która nie potrafi stawić czoła swoim lękom, młode małżeństwo w czasie kryzysu i starszą kobietę, którą zaczyna przerastać samotność. Każdy z nich pewnej jesieni musi stanąć nie tylko naprzeciw własnym lękom, ale i istoty nie z tego świata. 

Przyznam szczerze, że po lekturze „Pana Lodowego Ogrodu” spodziewałam się, że Grzędowicz nie będzie mógł wykrzesać z siebie czegoś równie porywającego. A tu proszę! Mieszanka ludzkich lęków, emocji, okraszona zjawiskami paranormalnymi w stylu Grzędowicza to jest kolejny majstersztyk! 

Na ogromny plus zasługuje oczywiście język i styl opowiadania autora. W tym zbiorze nie ma lepszych i gorszych opowieści. Są same dobre. Przede wszystkim pan Grzędowicz tak prowadzi fabułę, że nawet tak prozaiczne sprawy jak robienie jajecznicy, kłótnia małżeńska, czy malowanie nie nudziły. 

Opowiadania są naprawdę wyśmienite! Dostarczają całe spektrum emocji, są napisane świetnym językiem, a sama książka to istna kopalnia cytatów. W każdym razie nie są to opowieści, które szybko wyparują z głowy, ale zadomowią się w niej na dobre i nie dadzą o sobie zapomnieć. Bez skrupułów daję 10/10.