Mój szef, mój as recenzja



“Mój as” to drugi tom cyklu Mój szef Melissy Darwood, po który sięgnęłam z czystą przyjemnością, jest to książka, która odpędziła zastój czytelniczy, który utrzymywał się u mnie dość długo. Lekka i przyjemna książka, może nieco zbyt pełna sen erotycznych, lecz dla mnie idealna do pośmiania się czy po użalania nad “ciężkim” losem głównych bohaterów. Dajecie autorom drugą, a nawet trzecią szansę? Ja dałam autorce już czwartą, ponieważ w końcu trafiłam na taką książkę, która przypadła mi do gustu, lecz przyznaję jestem dość uparta, jak raz coś mi nie podpasuje to będę to omijać. Tak miałam z książkami K. N. Haner, szybko jej podziękowałam, oczywiście wcześniej kilka razy sięgnęłam po jej książki, lecz z każdą utwierdzałam się, że nie są one dla mnie. Za to Melissa Darwood zaskoczyła mnie w tym pozytywnym słowa znaczeniu. “Mój as” nie różnił się wiele od jego poprzednika “Mojego szefa”, książka była znów pełna humoru, a nawet przez chwilę mogłam powrócić do historii z (Nie)zdobytej, ponieważ autorka postawiła bohaterów tej książki na drodze Jana i Marii. A zakończenie było wspaniałe, rozczulające i dające nadzieję na cudowne życie głównych bohaterów.

Maria zaangażowana w nowy związek z swoim AS-em, szefem, którego do nie ta dawna nie cierpiała, decyduje się na związek oparty na kompromisach. Te dwa, tak różne od siebie charaktery muszą znaleźć kompromis, praktycznie w każdej dziedzinie życia. Jan musi przestać zachowywać się tak apodyktycznie w stosunku do Marii, ona za to musi uszanować jego rutynę i fakt, że każdy kompromis do jakiego dochodzą, jest kamieniem milowym dla Jana. Jego przypadłość, która została tak późno zdiagnozowana, jest uciążliwa, nie tylko dla chaotycznej Marii, lecz również dla samego Jana, który mimo tego, że nauczył się już z nią żyć, musi od nowa uczyć się żyć, tym razem z Marią.

Nie umiem chyba napisać nic nowego o tym tomie, po raz kolejny otrzymałam humor, który lubię, może nie na wysokim poziomie, ponieważ niektóre żarty Marii są suche, lecz ja takie lubię i uśmiałam się podczas lektury niejednokrotnie. Próby wyszukiwania kompromisów przez głównych bohaterów, są tak rozczulające i zarazem zabawne, że z uśmiechem na twarzy przypominam sobie o nich.

Jan jest bohaterem, którego polubiłam od początku, nie czułam do niego współczucia, ponieważ dobrze sobie radzi ze swoją przypadłością. Za to jego ojciec nie potrafi sobie poradzić z chorobą syna, co zasługuje na kilka niecenzuralnych słów w jego stronę. Dziwię się, że Maria ze swoim niewyparzonym językiem, nie zrobiła karczemnej awantury temu człowiekowi.

Uczucie jakie połączyło Marię i Jana wydaje się gwałtowne i pośpiech tej dwójki niekiedy mnie zadziwiał, lecz autorka pokazała mi, że przeciwności nie tylko się przyciągają, lecz również mogą ze sobą współgrać. Mam zamiar sięgnąć niedługo po kolejny tom przygód tej dwójki, ponieważ przed nimi prawdziwa jazda bez trzymanki. Trzymam za nich kciuki.