Jego przesyłka recenzja

Miałam już nie,  ale widać jestem masochistką. 

Zacznę od informacji dla tych, którzy podkręceni "Jego przesyłką" zapragnęliby własnego Roosvelta: Munchkin nie jest oficjalnie uznaną rasą. Amerykanie chcą, nawet bardzo, jednakże światowe organizacje zrzeszające hodowców kotów zdecydowanie odrzucają rozwijanie rasy z wady genetycznej. Jeśli po lekturze "Jego przesyłki" nadal chcecie kota - przygarnijcie buraska ze schroniska. Będzie równie inteligentny i o niebo łatwiejszy w utrzymaniu.
Do rzeczy: 
Jest lepiej niż w "Jego babeczce", ale szału za wielkiego nie ma. "Jego przesyłka" jest naciągana, szara, sztywna i nijaka niczym karton, w który zapakowano prawo jazdy Boba Smitha. Jeżeli między Lilith i Liamem była jakaś chemia - ja jej nie czułam. Warstwa fabularna to chałka, by nie powiedzieć - zwykła ściema. Bloom prześlizguje się po prostu od sceny, aby do przodu. Elementy dramatyczne mają w sobie wiele z przyciężkawych gagów w sitcomach a bohaterowie mają tyle życia i charakteru co woskowe kukły. Lilith jak na socjopatkę jest zadziwiająco normalna, Hightower, darujcie, ale tak się zachowuje rekin finansjery? Przecież to zwykła cipa! Za to William Chamberson działał mi na nerwy wprost niewymownie. Domyślam się, że w planie Bloom miał stanowić akcent humorystyczny, ale szczeniackie wygłupy na poziomie liceum nie przystoją współ-szefowi renomowanej firmy. Nie i już. Choćby był zdiagnozowanym czubem. Plus wątek Celii - roznamiętnionej do nieprzytomności niczym kotka w marcowy wieczór...  Zgoda, motyw nierealny i sam w sobie durny jak but, ale gdyby utrzymać klimat z "Jego banana" można by było z tego rozpętać całkiem niezłą, przyjemną dla oka awanturkę. Bloom sili się stworzyć reprint czegoś na kształt "Fatalnego zauroczenia" czy też - bardziej ambitnie - kalki z "Nagiego instynktu" A tymczasem co? Wracamy do piaskownicy, gdzie nielubianym kolegom sypie się piasek w majtki, podcina sznurówki i podkłada pineski. Dowcip L&L z czerwonym guzikiem... Celia może i jest napaloną suczą w rui, ale wiecie, było mi jej wówczas szkoda. Bo diaboliczna kobieta, która niemal zaszczuła na śmierć rzutkiego biznesmena okazuje się bezrozumną blondynką.
Szczerze? Wygląda, że dojrzałam do rozstania z Penelope Bloom. "Objects of Attraction" to już nie gołąbki puszczane w niebo ku uciesze publiczności lecz stary, sterany orzeł, który ciężko wylądował. I tylko resztkami dumy nie zarył dziobem w ziemię.