Pax recenzja

PAX. SARA PENNYPACKER.

Zaintrygowała mnie okładka przedstawiająca zwierzaka - lisa. Spodziewałam się opowieści o przyjaźni oraz miłości z przesłaniem w tle i się nie pomyliłam.

Zastosowano w tej powieści dwutorową narrację, dzięki której rozdziały ułożone są w sposób naprzemienny. Dzięki takiemu zastosowaniu poznajemy losy naszego Paxa – lisa, a następnie chłopca – Petera. Poznajemy świat oczami lisa, jak zdobywa pożywienie, żyje w norach, opiekuje się młodymi. Dowiadujemy się jak tak naprawdę działa lisi instynkt samozachowawczy.

Po śmierci mamy, Peter przygarnia znalezionego w lesie maleńkiego liska i nadaje mu imię Pax. Przez parę lat bardzo się ze sobą zżyli. Niestety nadchodząca wojna zmusza ojca chłopca do oddania syna pod opiekę dziadka. Mężczyzna uznaje, że Peter nie może zamieszkać u krewniaka z lisem i każe chłopcu zostawić go w lesie. Rozłąka jest dla chłopca nie do wytrzymania. Ucieka z domu dziadka. Przez cały czas martwi się o Paxa, gdyż ten nigdy nie żył w lesie i nie polował na zwierzynę. Zdaje sobie sprawę, że jest za niego odpowiedzialny i postanawia udać się w niebezpieczną, prawie pięćsetkilometrową podróż, aby dotrzeć do Paxa, który w nowym środowisku czuje się zupełnie zagubiony. Łącząca ich więź jest na tyle mocna, że lis wierzy w powrót swojego przyjaciela człowieka i na niego czeka. W swojej wędrówce Peter poznaje inwalidkę wojenną Volę, która pomaga mu a on nie pozostaje jej dłużny.

Czy los ich obu złączy się na nowo? Jakie niebezpieczeństwa czyhają tuż obok?

Lubię książki z historią, gdzie można jeszcze czegoś się dowiedzieć i nauczyć. Ta książka mi tego dostarczyła - dodatkowej wiedzy o życiu zwierząt i o najważniejszych w życiu sprawach. To ile czytelnik wyniesie z tej pięknej i zarazem wzruszającej historii, zależy tak naprawdę od jego dojrzałości, jednakże warto dać się zaczarować Sarze Pennypacker i Jonowi Klassenowi, bo razem stworzyli dla nas coś niezwykłego. Świat pełen przygód, przyjaźni, miłości, oddania, odpowiedzialności oraz wolności.