Sześć snów Laury Szuster recenzja

Po świetnym debiucie, jakim były "Miejsca cieniste", autor oddaje w nasze ręce "Sześć snów Laury Szuster". Dobrze wiecie, z jaką niecierpliwością czekałam na tę książkę. "Miejsca cieniste" wzbudziły we mnie wiele emocji, książka towarzyszy mi w myślach do dziś, a styl autora bardzo trafił w moje gusta, więc to oczywiste, że chciałam więcej.

"Sześć snów Laury Szuster" to jedna z tych książek, które mocno zapadają w pamięć, w trakcie lektury wżerają się w myśli czytelnika i zostają z nami na długo po jej skończeniu. To książka, która totalnie mnie zachwyciła i podniosła moje oczekiwania, ponieważ od jej ukończenia, żadna inna książka nie podobała mi się tak bardzo. Także, Jacku, proszę, siadaj i pisz kolejną.

Tytułowa Laura odbywa sześć podróży w czasie do roku, w którym się urodziła. Poznaje swoją biologiczną mamę i ma szansę ją uratować przed śmiercią. Początkowo pomyślałam sobie: "No okej, pewnie ją uratuje i w teraźniejszości będą żyły długo i szczęśliwie". Ojj, jak bardzo się myliłam. Autor dał nam tutaj dużo więcej, a fabuła zaskoczyła mnie wielokrotnie. Już sam początek jest bardzo intrygujący, a im dalej, tym bardziej wciąga.

Powtórzę to po raz kolejny, ale jestem pod naprawdę ogromnym wrażeniem tego, jak autor zaplanował fabułę. Wątek pętli czasowej wymaga precyzyjnego zaplanowania i uwzględnienia każdego, nawet najmniejszego, szczegółu. I Jackowi to się udało. Czyhałam na dziury, braki, niedomówienia... ale nic nie znalazłam, bo za każdym razem, gdy już myślałam "A tu cię mam!", to dostawałam pstryczka w nos.

Na uwagę zasługują też bohaterowie, którzy są bardzo charakterystyczni. Wszyscy pewnie znamy takie książki, w których nie ma znaczenia, czy to Janek, czy Wojtek, bo oboje są do siebie tak podobni, że w zasadzie niewiele ich różni. Tutaj autor bardzo się postarał przy tworzeniu postaci. Oczywiście, najbardziej interesująca jest Laura i jej mama. Obie są nieoczywiste, do końca nie wiedziałam, co o nich myśleć. Basia, matka Laury, z początku wydaje się być tym złym charakterem, nawet sama Laura powoli dochodzi do takiego wniosku. Jednak im bardziej ją poznawałam, tym bardziej byłam przekonana, że nie jest to typowo zła postać.

Zaskoczenie to zdecydowanie słowo, które najlepiej opisuje tę książkę. Jacek zaskakuje nas wielokrotnie, od samego pomysłu, aż po zakończenie. Autor w mistrzowski sposób buduje napięcie, wprowadzając czytelnika w stan ciągłej niepewności i oczekiwania. Szczególnie mocno zaskakuje zakończenie książki. Gdy wydaje się, że wszystkie wątki zmierzają ku jednoznacznemu rozwiązaniu, Jacek wprowadza finalny zwrot, który zmienia kontekst całej opowieści.