Słone jabłka recenzja

Słone jabłka. Co to za tytuł? Nasza bohaterka nietypowo uwielbia jeść jabłka posypane solą. Jest to jej sentymentalny smak dzieciństwa.

O czym jest książka tak jednym słowem? O przyjaźni. Albo o wykorzystywaniu cudzej dobroci. Nie mogę się zdecydować.

Dagmara – ma bardzo przyzwoitego faceta (Igor), który by ją nosił na rękach. Tymczasem któregoś dnia widzi na moście człowieka, który chce popełnić samobójstwo. Dagmara odwodzi go od tego pomysłu i przy okazji zakochuje się w jego oczach. Nieznajomy zjawia się potem niczym jakiś duch w różnych miejscach i całuje Dagmarę, mówiąc „dziękuje” a potem znika. Tym samym Igor idzie w odstawkę, no owszem Dagmara spotyka się z nim, nawet seks uprawia, ale zupełnie bez entuzjazmu i nawet jak Igor: „błądzi rękoma po jej ciele, a ona marzyła, by były to inne ręce..”

Słusznie się domyślacie, że było to wkurzające – całą książkę zastanawiać się, czy facet samobójca jest duchem czy faktem.

Niby Dagmara jest tu główną bohaterką, ale jednak chyba ważniejsza jest Kinga.
Kinga – przyjaciółka Dagmary, utrzymanka sponsorów, lubi się szarogęsić w nie swojej kuchni, wyjadać zapasy słodyczy, pożyczać kaskę, korzystać z sypialni pod nieobecność przyjaciółki i trzeba ją ratować, gdy co rusz wpada w tarapaty.
Nawet nie wiem, jak to nazwać, ale to więcej niż świństwo, że Kinga wywabia Dagmarę z domu np. kupuje jej bilety do kina, lub udaje, że podlewa kwiaty pod jej nieobecność, a w tym czasie bez skrupułów korzysta z jej mieszkania i przyprowadza szemranych typków.

Ta relacja jest toksyczna. Kinga cały czas zazdrości Dagmarze – mieszkania, dzieciństwa, mężczyzny.. Dlaczego Dagmarze wszystko się układa? A jej nie?
według mnie w prawdziwej przyjaźni nie ma miejsca na zazdrość.

Super scena współczesnego pożądania i romantyzmu- Kinga zaprasza mężczyznę na seks, a ten nie dość, że przychodzi spóźniony, to interesuje się tylko kolacją a po niej chce się zdrzemnąć, ewentualnie jakiś meczyk obejrzeć. Co z tymi facetami? Gdzie testosteron?

Książka jest jakaś taka egzaltowana. Bardzo nadużywane jest słowo – księżniczko, co było drażniące. Styl pisania tej pozycji jest taki nie do końca mi odpowiadający. Bardzo chciałam przeczytać ten tytuł, gdyż znam inne książki autorki. Teraz mam wrażenie, że pani Beata Olejnik pisze nierówno tzn. raz lepiej, raz gorzej. Akurat „W deszczu łatwiej ukryć łzy” było lepsze.

Ciekawą rolę odgrywa tu pewien portret/obraz. No i solniczka. Ale o tym sami doczytacie..

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl