D. L. Moody Dusze dla Chrystusa recenzja

Uwaga, ocena nie dotyczy ani osoby D.L. Moody’ego, ani stylu samej biografii. W przypadku tej serii ocena bardziej odzwierciedla na ile zetknięcie z daną postacią skłoniło mnie do osobistej refleksji.

D.L. Moody to siódma książka z serii Chrześcijańscy bohaterowie dawniej i dziś, którą przeczytałem. Kieruję się tu chronologią czasu, w którym żyli poszczególni misjonarze, a nie kolejnością tworzenia poszczególnych tomów przez Janet i Geoffa Benge.

Wcześniejsze recenzje z serii:

Hrabia Zinzendorf (1700-1760)
John Wesley (1703-1791)
William Carey (1761-1834)
John Williams (1796-1839)
Adoniram Judson (1788-1850)
David Livingstone (1813-1873)

O autorach i całej serii więcej pisałem tu: Chrześcijańscy bohaterowie dawniej i dziś

Biografie autorstwa Janet i Geoffa Benge nie są arcydziełami literatury. Ale należy się im szacunek za to, że podjęli się opisu życia ludzi, którzy byli ponadprzeciętni. I nie chodzi o ich wrodzone talenty, charyzmę, bogactwo czy też budzącą zazdrość otoczenia aparycję. Wszystko rozbija się o prostolinijną, szczerą wiarę w Boga, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych.

Dwight Lyman Moody nie miał łatwego startu w życiu, który pozwoliłby komukolwiek „stawiać” na tego chłopaka. Szybka utrata ojca, liczna rodzina i skrajne wręcz (na dzisiejsze standardy) ubóstwo, sugerowałoby raczej, że będzie wiódł bardzo przeciętny żywot. Permanentny brak pieniędzy bez wątpienia miał wpływ na marzenia młodego Dwighta, który pełen determinacji opuścił przed osiągnięciem pełnoletniości swoją rodzinę i przeniósł się do dużego miasta. W Bostonie zderzył się z brutalną rzeczywistością trwającego kryzysu, ale nie poddał się i uprosił dalszego krewnego by dał mu szansę jako sprzedawcy w sklepie obuwniczym.

Biografia ta mogłaby przypominać tysiące innych spod motta: „od zera do milionera”, gdyby nie jedno, wydawałoby się, że dość dziwne zdarzenie. Faktycznie pełen determinacji Moody miał zadatki na biznesmena, który od pucybuta mógł dość szybko wspinać się po szczeblach kariery do bogactwa, które wielu określa amerykańskim snem. Rzecz w tym, że Bóg miał wobec młodego D.L. Moody’ego inne plany.

Cechą wspólną wszystkich biografii w ramach serii „Chrześcijańscy bohaterowie dawniej i dziś” jest właśnie to, że czytamy o ludziach, którzy oddali swoje życie Bogu. Ich marzenia, plany i ambicje podporządkowane zostały woli Bożej. Dwight Moody spotkał w sklepie człowieka, który czuł przynaglenie aby wezwać go do zawierzenia życia Jezusowi. A to miało wpływ na resztę życia tego chłopaka, który dotychczas rozmyślał przede wszystkim o tym jak dojść do wielkich pieniędzy. Od tego czasu coraz częściej powtarzał: „Jednak nie moja lecz Twoja wola niech się dzieje Boże”.

Nie chcę opisywać tu życia Moody’ego, ponieważ zajęli się tym Janet i Geoff Benge w tej niewielkiej biografii. Opisują tam jego młodość, początki kariery, czas wojny secesyjnej, kryzys, działalność wśród dzieci i młodzieży, zbieranie funduszy i budowę sal zgromadzeń, podróże misyjne do Anglii i wiele innych spraw. Odsyłam do książki, bo choć napisana jest prostym językiem, który trafić może nawet do dzieci, może też skłonić nas do ciekawych refleksji.

Mnie najbardziej poruszył fragment, w którym opisany jest przełomowy moment w służbie D.L. Moody’ego. Był on już wówczas wieloletnim sługą Bożym i uznanym kaznodzieją. Choć podporządkował swoje życie, aby służyć innym i robił wiele dobrego, pozostawał w swoich poglądach bardzo stanowczy i z łatwością przychodziło mu potępianie ludzi grzesznych. Punktem zwrotnym w jego służbie było zetknięcie ze znacznie młodszym kaznodzieją, który wygłosił serię kazań w oparciu o jeden z lepiej znanych wersetów Pisma Świętego: „Bóg bowiem tak bardzo ukochał świat, że dał swego Jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (Ewangelia Jana 3:16).

Ten fragment biografii skłonił mnie do autorefleksji, czy przypadkiem ja nie mam pewnych poglądów, które wymagają korekty. Oczywiście Moody zmienił swoje zdanie ze względu na autorytet Biblii, a nie kaznodziei, któremu początkowo zarzucał trwanie w błędzie. Sam nie będąc na dwóch pierwszych kazaniach zapytał się o opinię swojej żony:

Sobie i Wam życzę doświadczania takich chwil „wielkiego objawienia” w naszym życiu. Niech spotkania z Biblią i ludźmi, którzy ją dobrze znają, stają się dla nas punktami zwrotnymi w życiu. Przykład Moody’ego pokazuje, że nawet jeśli jesteśmy na właściwej drodze, może się zdarzyć, że potrzebna jest nam w jakiejś sferze korekta (niekoniecznie drobna!). Bądźmy na to otwarci i gotowi weryfikować nasze myślenie.

Choć to krótka biografia, która siłą rzeczy zawiera wiele uproszczeń, dała mi sporo do myślenia. Jego niezłomność w obliczu pożaru, który strawił nie tylko dom rodzinny, ale i budowany przez długi czas Dom Modlitwy, może nas inspirować, aby nie poddawać się w obliczu najcięższych nawet doświadczeń. Jego serce dla najmłodszych, dla których organizował zajęcia w mieście, uczy nas, żeby troszczyć się nie tylko o tych, którzy mogą nam w jakikolwiek odpłacić. Jego determinacja by podróżować do Anglii i wspierać pracę misyjną, pomimo ciężkiej choroby morskiej, pokazuje nam, że warto pocierpieć czasem dla wielkiej sprawy.

D.L. Moody przeżył piękne życie. Nie oznacza, że było one proste i pozbawione licznych przykrości. Bynajmniej! Ale jestem pewien, że nie żałował decyzji podjętej w młodym wieku, by przeżyć je dla Boga i bliźnich. Sam napisał takie słowa, odczytane w trakcie jego pogrzebu:

To prawda. Możemy czytać o tym jak wyglądało ziemskie życie D.L. Moody’ego. Nie mylił się on jednak w tym, że teraz jest bardziej żywy niż był w XIX wieku. Uchwycił się obietnicy Jezusa: „kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (Jana 11:25) i jestem pewien, że się nie zawiódł.

Serdecznie rekomenduję Wam zapoznanie się z historią D.L. Moody’ego. Książka Janet i Geoffa Benge dają ogólne pojęcie o jego życiu. Warto poznać je nawet głębiej, szukając więcej materiałów.