Rose Madder recenzja

Nigdy nie jest mi łatwo czytać o maltretowaniu słabszych, jednak zmuszam się, by przebrnąć przez te piekło, opisane na papierze, bo kim ja jestem do jasnej Anielki, by jęczeć, gdy kobiety na co dzień przechodzą przez to, co Rose?

Więc biorę się w garść i zaciskam zęby, gdy czytam o tym, jak on ją gryzie, bije, wyzywa, wielokrotnie kaleczy czubkiem ostrego ołówka lub gwałci analnie rączką rakiety tenisowej. Mam ochotę go zabić, tak jak każdego rozmemłanego debila, któremu sprawia przyjemność bicie słabszego od siebie. Wkrótce po przeczytanych setkach stron, zostaję wynagrodzona za sprawą odwetu pewnej odważnej Gert. O tak, uśmiałam się co nie miara i dziękowałam Bogu za wszystkie Gert tego świata.

Powieść czytałam z wielkim zainteresowaniem i pośpiechem. Chciałam dowiedzieć się, jak skończy ohydny Norman. Czy dostanie nauczkę? I pomimo, iż cała powieść bardzo mi się podobała, to wątek paranormalny nie przypadł mi do serca. Nie, żebym miała coś przeciwko podobnym „abrakadabrom”, jednak obraz, który przemawia do maltretowanej kobiety i związane z tym sny, jakoś mnie nie urzekły.