Śmierć czarnej wdowy recenzja

Podczas swojego pierwszego patrolu funkcjonariusz policji w Detroit Walter O’Brien wraz ze swoim partnerem udaje się na miejsce zbrodni. Odkrywają morderstwo, które wprawia ich obu w osłupienie. Na ziemi leży okaleczony mężczyzna, a 20-letnia kobieta twierdzi, że została porwana i zrobiła wszystko, co mogła, aby się uwolnić. Następuje chwila niedowierzania, gdy kobieta nie tylko twierdzi, że jest ofiarą, ale także wymyka się funkcjonariuszom.

Z biegiem lat O’Brien zostaje detektywem, a jego pragnienie odnalezienia tajemniczej Amy nie słabnie. Myśląc, że pewnego dnia ją zauważył, O'Brien wznawia poszukiwania, ku wielkiemu rozczarowaniu swojego nowego partnera i osób z nim pracujących. Kiedy pojawiają się kolejne ciała z dziwnymi znakami i brakującymi palcami, O’Brien jest przekonany, że ma to związek z Amy. Choć czy to jest jej prawdziwe imię? Okazuje się, że kobieta posługuje się personaliami znanych seryjnych morderczyń, a stworzenie jej rysopisu jest bezsensowne ponieważ każdy widzi ją zupełnie inaczej - jeden widzi blondynkę, inny brunetkę, jeden Azjatkę, inny Afroamerykankę, ale każdy bez cienia wątpliwości uważa, że to najpiękniejsza kobieta na ziemi. Kim więc jest poszukiwana kobieta? A może powinno paść pytanie: czym jest?

Warto tu wspomnień, że detektyw O’Brien definitywnie zadużył się w tej kobiecie, co nie zmienia faktu, że uważał ją za morderczynię. Ciężko jest mi opisać tę książkę bez streszczania jej i zdradzania ciekawych smaczków, zatem uwierzcie, że jest to naprawdę przerażająca historia, która trzyma czytelnika w napięciu i przyprawia o gęsią skórkę.

Z technicznych aspektów jeszcze dodam, że postacie są dobrze rozwinięte i nie wydają się słabnąć w miarę interakcji. Zwroty akcji pojawiają się wcześnie i często, zapewniając czytelnikowi niezłą karuzelę. Niezwykle ciężko jest napisać książkę w duecie, ponieważ każdy z autorów ma swój własny pomysł na daną historię i wszelkie nieporozumienia wbrew pozorom są dla nas - czytelników - widoczne, ale ten duet dobrał się znakomicie. Jestem pod wrażeniem jak autorzy znaleźli sposób, aby nadać temu utworowi swoje indywidualne cechy jednocześnie tworząc jedną, spójną historię.