Śmierć czarnej wdowy recenzja

„Możemy postanowić, kim będziemy gardzić, ale nikt nie ma wpływu na to, kogo kocha”

Młody policjant Walter O’Brien w trakcie swojego pierwszego dyżuru odnajduje ciało mężczyzny i dwudziestoletnią Amy Archer. Dziewczyna twierdzi, że była więziona i torturowana, dlatego zabiła mężczyznę w samoobronie. Jednak, gdy Walter odwozi dziewczynę do szpitala, ta ucieka. Z czasem Walter dostaje obsesji na punkcie odnalezienia Amy. Po wielu latach okazuje się, że nie tylko ona, ale i FBI próbuje ją odszukać.

Jakiś czas temu na stories na Instagramie pisałam, że skończyłam tę książkę i mam co do niej mieszane uczucia. Z jednej strony podobała mi się i nie żałuję, że ją przeczytałam, z drugiej strony uważam, że autorzy delikatnie przesadzili.

Sam wątek kryminalny niesamowicie przypadł mi do gustu. Z zapartym tchem czekałam na rozwiązanie zagadki i wytłumaczenie tych wszystkich zagadkowych zgonów na przestrzeni lat. Robota policyjna, śledztwo, same zbrodnie były genialnie poprowadzone. Tutaj dostałam rasowy kryminał, którego oczekiwałam po J.D. Barkerze. Książek Pattersona nie czytałam, więc nie wiedziałam czego się spodziewać.

Natomiast wyjaśnienie zagadki było dla mnie rozczarowujące. I jak lubię wątki nadprzyrodzone, odnoszące się do legend, tak tutaj mnie rozczarowały. Każde niepowodzenia, chwilę słabości bohaterów autorzy tłumaczyli wpływem magii. Każde niedociągnięcie w fabule było zalepiane legendami. Przez to mam wrażenie, że ten wątek był wpleciony po to, żeby usprawiedliwić niektóre rzeczy fabularne.

Żałuję, bo nawet z wątkiem paranormalnym ta książka mogłaby być jedną z lepszych, którą przeczytałam. Do momentu wplecenia mitycznych wątków czytałam z wypiekami na twarzy i nie mogłam się oderwać. Potem klimat mi siadł. I tak z rasowego kryminału, który dostajemy na pierwszych stronach, zrobiła się nijaka opowieść o Walterze i Amy (swoją drogą ich pierwsze spotkanie było tak oklepane i na siłę, że nie wierzyłam w to, co czytam).

Sposób zbudowania Waltera też nie przypadł mi do gustu. O ile jego początkowe nieudacznictwo wydawało się urocze, bo był młodym człowiekiem, tak każdy kolejny błąd był mdły i irytujący. Walter był nijaki, pozbawiony charakteru. Chociaż autorzy od początku chcieli zrobić z niego świetnego glinę z błędami w życiorysie. Co do bohaterów to żadnego z nich nie polubiłam. A wręcz większości nie pamiętam. Często myliłam nazwiska, nie wiedziałam, o co chodzi. A to dlatego, że większość z nich była mdła i taka sama. Nie dało się ich odróżnić od siebie.

Książkę polecam osobom, które lubią wątki paranormalne w kryminałach. A tym którzy tego nie lubią, odradzam tę książkę, bo będzie dla was nie do przebrnięcia. I jak zawsze uważam, że każdy samodzielnie powinien przeczytać książkę i wyrobić sobie o niej zdanie. Natomiast miejcie na uwadze te mityczne wątki.