Amok recenzja

Porywający i zaskakujący. Odważny i przemyślany. Zatrzaskujący wszystkie drzwi fabuły. Zaglądający w najskrytsze zakamarki ludzkiego obłędu. Janiszewska zaprosiła strach i zło do tańca, w którym to Ona prowadzi.

Akcja “Amoku” jest płynną kontynuacją wydarzeń z “Histerii”. Rozpoczyna ją dynamiczne śledztwo w sprawie zaginionej policjantki. Błyskawicznie okazuje się, że jest ona tylko kostką domina w morderczej układance zwyrodnialca i psychopaty.

“Układałem te kostki domina wiele lat i kiedy przyjdzie pora, przewrócę jedną z nich, a ona popchnie następne” - mówi na kartach powieści.

Manipulacja doskonała, której będziecie świadkami, powoduje, że w szeregach śledczych utracone zostaje zaufanie do Brunona. Boleśnie przekona się on, że “od strachu gorsi są tylko ludzie, którzy lęk innych wykorzystują do własnych celów”.

Komisarz Wilczyński przez całą powieść idzie ramię w ramię z mordercą, który “przerażał, gdy mówił, a jeszcze bardziej, kiedy milczał”. Niestety każdy ruch funkcjonariusza zaciska pętlę wokół jego własnej szyi, podczas gdy winowajca eskaluje podejrzenia.

Podążając za Brunonem odpowiecie sobie na pytanie, które zadaje Autorka - “Czy niektórzy ludzie rodzą się obarczeni genem zła, czy to okoliczności czynią ich potworami?”.

Zdeterminowany Wilczyński popada w coraz większy obłęd, o czym uświadamia go morderca mówiąc: “Masz mnie za szaleńca, a szukasz logiki w tym, co robię. Nie pomyślałeś, że jej nie ma? Obłęd nie kieruje się rozsądkiem. Podążą za tą jedną natrętną myślą, która zagnieżdża się w mózgu jak robak”. Czy zatruty tymi słowami komisarz zdąży uratować zaginioną? Czy zachowa zimną krew? A może całkiem straci rozum i doświadczy takiej samej psychozy, jak ten, którego uparcie ściga?

Tymczasem Larysa Luboń ponownie trafia w sidła rodziny Hallerów, poszukując przyczyny śmierci bezdomnej Diany Darskiej - nazywanej Lady Di. Co łączy tę śmierć z rodem bogaczy? Dlaczego na dziennikarskiej mapie Larysy zaczynają pojawiać się bliskie jej osoby? Pomimo wyraźnego zbliżenia z Wilczyńskim okoliczności wciąż rozdzielają tych dwoje od siebie. Każde jest tak zaangażowane we własny pościg, że nie dostrzega niebezpieczeństw, które nadciągają nad ich oboje.

“Krzywdzenie innych jest przerzucaniem na nich cierpienia, którego sami nie potrafimy udźwignąć”.

Trylogia się zamyka. Serca zabiją Wam mocniej. Będziecie płakać. Będziecie krzyczeć. A na końcu zamilkniecie… z wrażenia.